Να οδηγείς στους δρόμους του αθηναϊκού κέντρου τη Δευτέρα και την Παρασκευή να διασχίζεις τον Γράμμο ή να στήνεις μικρές σημαίες στη ράχη των Βαρδουσίων, μεγάλη υπόθεση. Η Ζωή Λιανού, δραπέτισσα φοβερή, με ιδέες κι ευγενή εφευρήματα, μού επιβεβαιώνει αυτό, που ήδη πιστεύω, ότι «δεν έχει σημασία πόσο συχνά οι άνθρωποι περνούν χρόνο στην φύση, αλλά η ποιότητα των εμπειριών τους». Το να αντιστέκεσαι, να προσπαθείς, να ζεις, δεν είναι λίγο πράγμα, ούτε αυτονόητο. Η ιερότητα του βουνού επαναφέρει τον άνθρωπο σε μια ησυχία. Σε ένα μεταιχμιακό σημείο, από το οποίο μπορεί να προετοιμάσει το επόμενο βήμα του.
Πώς προέκυψε η αγάπη για τα βουνά και τις κορυφές;
Τα βουνά περιέχουν κορυφές. Οι κορυφές είναι ένα ταξίδι, που έχει ανάβαση και κατάβαση. Δεν ξεχνάμε την κατάβαση, που θα μας γειώσει. Πρώτα, γνώρισα τα βουνά. Με τον μπαμπά μου. Με τα πνευμόνια του μπαμπά και την μιμητική μου τρέλα στην αναπνοή του. Τον ευγνωμονώ (και) γι’ αυτό το κληροδότημα. Η άνεση στην αναπνοή είναι μεγάλο πλεονέκτημα για να χαρείς την ανάβαση. Τα βουνά (και οι κορυφές) είναι ο τόπος, που τον βρίσκω ξανά ή μάλλον που ξέρω ότι θα είναι πάντα. Γι’ αυτό κάθε μέρα που βρίσκομαι εκεί, είναι μια πρακτική επικοινωνίας με το παρελθόν μου, που πεισματικά το βάζω να ατενίζει το παρόν και το μέλλον μου.
Ποια εμπειρία από όλες αξίζει ιδιαίτερης αφήγησης;
Δυσκολεύομαι να ιεραρχήσω και να ξεχωρίσω. Θα μοιραστώ μια αίσθηση, που έχεις στα πολύ υψηλά υψόμετρα. Μια αίσθηση αφιλόξενης φιλοξενίας. Να σου θυμίσω, άνθρωπε, ότι σου επιτρέπω να με πατάς. Σου επιτρέπω να με γνωρίσεις και να αγναντεύεις την απέραντη ομορφιά μου. Η φιλοξενία μου απαιτεί τον σεβασμό σου. Εκεί, επειδή όλα είναι πολύ πιο ευμετάβλητα και μοναχά, νιώθεις τον σεβασμό. Αν δεν τον νιώσεις από την πρώτη φορά, μάλλον δεν είσαι για εκεί.
Ποια συναισθήματα σε κατακλύζουν, κάθε φορά που ολοκληρώνεται ένας στόχος;
Το πρώτο που γίνεται πάντα είναι τα δάκρυα. Ξέρεις πως οι δακρυγόνοι αδένες σου πρέπει να «παγώσουν», κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης πορείας, για να μην χάσεις την απαραίτητη συγκέντρωση. Όταν όμως ολοκληρωθεί, ξεχύνονται σαν άλογα σε λιβάδι. Το επόμενο που θες να κάνεις είναι να μείνεις στην τεράστια αγκαλιά των σχοινοσυντρόφων/φισσών σου. Των ανθρώπων, με τους οποίους συγχρονίζεται η αναπνοή και η σκέψη σου 24 ώρες το 24ωρο, στο τέμπο των βουνών.
Επόμενοι στόχοι;
Επειδή τα βουνά απαιτούν οργάνωση, μετρώ ήδη αντίστροφα για τον Ιούλιο για την ψηλότερη κορφή της Ευρώπης στον Καύκασο, στο Καζμπέκ. Τον Οκτώβρη, τον Μεγάλο Άτλαντα στο Μαρόκο και ενδιάμεσα, εννοείται, όλα τα μονοπάτια του τόπου μας, που δεν έχω ακόμα γνωρίσει (ευτυχώς είναι πολλά κι εγώ αχόρταγη).
