Την πρώτη φορά που πήγα, ένιωσα άλλος άνθρωπος μπροστά σε ένα καφάσι με ντομάτες. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μετά άλλη μία. Μέσα σε λίγη ώρα, τα σέπια κτίρια, τα πουλιά με το υγρό νέφος στα ράμφη τους, οι νευρικοί οδηγοί, ολόκληρη η φαγωμένη πραγματικότητας της Δευτέρας, όλα έγιναν θάλασσα, έγιναν φωνούλες για τον μαΐστρο και το καΐκι του Χαλδαίου, έγιναν η φιλικότητα των ασημογλάρων και η μυρωδιά ενός φαγητού που είναι έτοιμο στις δέκα το πρωί.