Μία ανθρώπινη αλυσίδα σχημάτισαν πολλοί βιβλιόφιλοι στη Μελβούρνη, πριν λίγες μέρες, προκειμένου να βοηθήσουν στη μετακόμιση ενός ιστορικού βιβλιοπωλείου από το κτίριο, όπου στεγαζόταν εδώ και πάνω από έναν αιώνα, στο νέο του «σπίτι», που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κάτω.
«Θα χρειαστούμε το σπίτι», άκουσα κι αμέσως έπεσαν πάνω μου τα παπαγαλάκια των κυπαρισσιών να με ραμφίσουν για την ονειροπαρμένη μου φύση. Τόσο απλά: «Θα χρειαστούμε το σπίτι». Τσοπ – τσοπ. Ψάξιμο, απογοήτευση, μετωπική με την πραγματικότητα του 2025 (όχι πως το 2019 ήταν αλλιώτικα τα πράγματα), μεταφορική, αποθήκες, κούτες, κλάματα, τα φυτά μου συμπεριφέρονται σαν να είναι χειμώνας, ακρίβεια, παραλογισμός, πείσμα.
Τα μαντάτα έσκασαν σαν βόμβα στα μισά της άνοιξης. Ο ιδιοκτήτης αποφάσισε να πουλήσει το σπίτι και θα έπρεπε μέχρι το τέλος του καλοκαιριού να μετακομίζαμε. Το πρώτο που σκεφτήκαμε ήταν ένα «τι είναι αυτό που μας βρήκε, εν μέσω στεγαστικής κρίσης, και με τα ενοίκια να έχουν πάει στο…
[mc4wp_form id="278"]
