Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης στήνει ένα μνημειακό εργαστήρι, έναν χώρο υβριδικό, όπου η τέχνη της
χαρακτικής βρίσκει νέα όρια. Τα έργα του πλαισιώνονται από τα ίδια τα υλικά που τον συγκροτούν: σημειώσεις, αποκόμματα, φωτογραφίες, αντικείμενα που έχει μαζέψει από τα σκουπίδια – «παράσιτα» της πόλης, που ανακυκλώνονται σε χαρακτικά έργα.
Πιστεύω ότι αν η οποιαδήποτε τέχνη δεν είναι ικανή να ευαισθητοποιεί, να κάνει τον θεατή να νιώθει κάτι, είναι μια αποτυχία. Υπάρχουν καλλιτέχνες ή άτομα, που έχουν αυτή τη νοοτροπία, να λένε δηλαδή ότι «πρέπει να σκεφτούμε τι κοινό θέλουμε να προσεγγίσουμε και πώς να περάσουμε το μήνυμα σε αυτό». Η δική μου απάντηση είναι ότι η τέχνη έρχεται μέσα από την καρδιά.
Στην έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη της Βικτώριας, που διατρέχει τις οκτώ δεκαετίες της καριέρας της, υπάρχουν άλλες εννέα καθηλωτικές αίθουσες και όλοι περιμένουν ότι η προσέλευση θα σπάσει κάθε ρεκόρ.
Πολλά παραμύθια, παλιά, με μελαγχολούσαν ή με θύμωναν. Ήθελα να ζωγραφίζω «θυμωμένα φρύδια» στους «αδίστακτους» ή να «βοηθάω» μια χελώνα να τρέχει σαν τον άνεμο, μπας και νιώσω ότι αλλάζει η τάση υπέρ των κλισέ.
Η Ντέμη Κάια είναι αδύνατον να ορισθεί με έναν και μόνο τρόπο. Εικαστικός ή ακτιβίστρια; Είναι αδύνατο να μπει σε ένα καλούπι. Τίποτα δεν την αφήνει αδιάφορη. Κάθε μικρό ή μεγάλο κοινωνικό γεγονός γίνεται «τροφή» για το καλλιτεχνικό της έργο. Μας δέχθηκε στο φιλόξενο σπίτι της, στο Ψυχικό. Σε αυτό…
[mc4wp_form id="278"]
