Η «Παράγκα» παραμένει ένα τραγούδι διαχρονικό, κι αυτό είναι ίσως το πιο πικρό του κομμάτι.
[mc4wp_form id="278"]
Μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ μετά τον θάνατό του Διονύση Σαββόπουλου, με τη συμμετοχή γνωστών καλλιτεχνών και δύο πρωτότυπες εκτελέσεις των τραγουδιών «Το Κιλελέρ» και «Τα παιδιά που χάθηκαν».
Ένας παππούς, ο Διονύσης*, λίγο πριν φύγει, μού είπε πως «καίει μια φλόγα σιγανή μέσα σε κάθε λέξη». Κι ύστερα, με ρώτησε: «εσύ τι ακριβώς άκουσες; Την αγιοσύνη ή τη φθορά στη λέξη αλληλούια;». Ξέρω ότι, αν ήσουν εδώ, θα με ρωτούσες το ίδιο, όμως δεν έχω την απάντηση. Σε νοιάζει αυτό; Και οι δυο μας αγαπάμε τις δύσκολες λέξεις. Τις γράφουμε ο ένας στο χέρι του άλλου με τη σειρά που τις ακούμε.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, μπροστά στη σορό του Διονύση Σαββόπουλου και σε μια κατάμεστη Μητρόπολη, ζέστανε το κενό και το αμετάκλητο με μια ευαισθησία σπάνια — με μια συλλογική, λεκτική αγκαλιά που έμοιαζε με επιτακτική ανάγκη.
Μια προσωπική αναδρομή στις μελωδίες, τους στίχους και τις στιγμές που σημάδεψαν μια εποχή.
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος «αποχαιρετά» με σεβασμό και βαθιά συγκίνηση τον Διονύση Σαββόπουλο – έναν εμβληματικό δημιουργό, έναν ανήσυχο πνευματικό άνθρωπο, έναν αυθεντικό εκφραστή της σύγχρονης ελληνικής ψυχής.
Ο Σαββόπουλος μας περιείχε όλους. Είπε ένα τραγούδι για τον καθέναν από μας. Αν αισθάνθηκαν κάποιοι άνθρωποι προδομένοι από κείνον, ήταν επειδή ήταν τόσο σίγουροι ότι τραγουδάει για κείνους μόνο –και, έκπληκτοι, την επόμενη μέρα, ανακάλυπταν πως το επόμενο τραγούδι του μιλούσε και για τον διπλανό τους, τον αντίθετό τους.
Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο πραγματικός, είναι ζωγραφισμένος με μαρκαδόρους και ο «άλλος», εκείνος με τα άσπρα μαλλιά και τα γυαλιά ήταν απλώς φευγάτος. Μια στη γη, μια στα σύννεφα. Να παρατηρεί τη διαχρονικότητα της θάλασσας και μιας διάτρητης καθημερινότητας, που περνάει στην αθανασία με το ελάχιστο της ποίησης.