Μια στάλα δικαιοσύνη να ‘ναι πάντα η ζωή,
κι ας μην την βλέπει το μάτι, ας την νιώθει η ψυχή.
[mc4wp_form id="278"]
Δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα, όταν δε θα υπάρχω εδώ. Θέλω να φαντάζομαι ότι θα είναι πιο εύκολα. Ότι ο φόβος και η αδικία θα λυγίσουν. Ότι το σκοτάδι δε θα βρίσκει χώρο να απλωθεί. Ότι οι τάξεις θα διαλυθούν. Ότι τα σύμβολα δε θα έχουν καμία αξία. Ότι οι σφαίρες δε θα βρίσκουν τον στόχο.
28 Φεβρουαρίου 2025. Την ιστορία τη γράφουν οι λαοί.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για την εξουσία από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Οι απαντήσεις δεν υπάρχουν πουθενά. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ό,τι έχει φτιάξει ο άνθρωπος αλλάζει. Ειδικά αν είναι χαλασμένο, δε θα λείψει σε κανέναν.
Κάποιες φορές, δεν αντέχει η ίδια η ψυχή και προπορεύεται. Κι εσύ πρέπει να την ακολουθήσεις –όταν έχεις ψυχή-.
«Είμαι φριχτός, πολύ φριχτός, είμαι φριχτός
την καταδίκη σας αξίζω να υπομένω διαρκώς».
Πέρα από τη σιωπή και τη συγκάλυψη που επιχειρείται, οι συγγενείς και οικογένειες των θυμάτων δεν αφήνουν το έγκλημα να ξεχαστεί. Το διαπίστωσα έντονα την περασμένη Παρασκευή, στη συναυλία μνήμης, στο Καλλιμάρμαρο.
Πολλά παραμύθια, παλιά, με μελαγχολούσαν ή με θύμωναν. Ήθελα να ζωγραφίζω «θυμωμένα φρύδια» στους «αδίστακτους» ή να «βοηθάω» μια χελώνα να τρέχει σαν τον άνεμο, μπας και νιώσω ότι αλλάζει η τάση υπέρ των κλισέ.