Ηθοποιός και δραματουργός, με μια βαθιά, καθαρή κι ευαίσθητη κοινωνική φωνή, που δε φοβάται να μιλήσει για όλα αυτά που μας καίνε. Στη συνέντευξη, συζητήσαμε για τις διαδρομές που έχει διανύσει, όχι μόνο πάνω στη σκηνή, αλλά και μέσα στους ανθρώπους. Μιλήσαμε για τις πηγές της έμπνευσής της, τα όμορφα πράγματα, πάνω στα οποία δουλεύει, και για τη φλόγα της ελπίδας που παραμένει ζωντανή.
Ένας παππούς, ο Διονύσης*, λίγο πριν φύγει, μού είπε πως «καίει μια φλόγα σιγανή μέσα σε κάθε λέξη». Κι ύστερα, με ρώτησε: «εσύ τι ακριβώς άκουσες; Την αγιοσύνη ή τη φθορά στη λέξη αλληλούια;». Ξέρω ότι, αν ήσουν εδώ, θα με ρωτούσες το ίδιο, όμως δεν έχω την απάντηση. Σε νοιάζει αυτό; Και οι δυο μας αγαπάμε τις δύσκολες λέξεις. Τις γράφουμε ο ένας στο χέρι του άλλου με τη σειρά που τις ακούμε.
Γεμάτος με αυτές τις σκέψεις, έφτασε στη λίμνη. Κάθισε στο αγαπημένο του παγκάκι, κοίταξε το παγωμένο νερό, έκλεισε τα μάτια του και πήρε μια βαθιά ανάσα. Φαντάστηκε το κρεβάτι του σαν μία βάρκα στη μέση της λίμνης. Ανέβηκε πάνω της κι άρχισε να κάνει κουπί χωρίς να κοιτάξει πίσω.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι ηθοποιός που με χιούμορ και φυσικότητα σε κάνει να γελάς, να συγκινείσαι και να σκέφτεσαι. Μιλήσαμε μαζί του για τη διαδρομή, τις επιλογές και τη ματιά του πάνω στην τέχνη και τη ζωή.
Η Ευγενία Δημητροπούλου, σαν ένα άχρονο πλάσμα που είναι, καταφέρνει να φέρει κοντά στα μάτια μας πτυχές του πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από το πρίσμα της αφοπλιστικής παιδικής αθωότητας. Η Ζωή Ξανθοπούλου, με την ξεχωριστή της ευφυΐα, χρησιμοποιεί το ταλέντο που διαθέτει για να φωτίσει κάθε πλευρά μιας ιστορίας, που αγγίζει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.
Σε μια υγιή ψυχική λειτουργία, η ντροπή λειτουργεί σαν συναγερμός συνείδησης. Σου λέει: «Πρόσεξε, παρεκκλίνεις από κάτι που έχει αξία για σένα ή για τους άλλους». Δεν χρειάζεται νόμος ή τιμωρία, μόνο η ίδια η εσωτερική φωνή. Και για να το πάω κατευθείαν εκεί που θέλω, ρωτάω: πώς θα ήταν ο κόσμος με την απουσία της ντροπής;
Σχεδόν οτιδήποτε αγαπώ στην τέχνη, μιλάει για δράματα. Δράματα χωρίς κλάματα. Χωρίς απαισιοδοξία. Με ένα ευδιάκριτο φως μόνο που με οδηγεί παρακάτω. Εκεί που δεν είναι όλα τέλεια, αλλά αποκτούν ένα νόημα.
Είναι προσωπικό το τι κάνει τον καθένα και καθεμία να ανατριχιάζει. Αναρωτιόμουν, πρόσφατα, όσο παρακολουθούσα το EuroBasket, τι είναι αυτό που με κάνει να υποστηρίζω την εθνική Ελλάδας; Τι είναι αυτό που ενώνει εμένα κι έναν τυχαίο παππού δίπλα μου, σ’ ένα καφενείο του Βύρωνα, να πανηγυρίζουμε έξαλλα ένα κάρφωμα του Γιάννη Αντετοκούμπο; Μήπως εδώ λειτουργεί το εθνικό αφήγημα; Δεν είναι τόσο απλό.
Η ζωή μιλά για γεγονότα, για συγκρούσεις, για λάθη και για θριάμβους που δεν προβλέφθηκαν ποτέ. Αυτό μας μένει από δω και πάνω. Μας μένει η ζωή.
Οι δρόμοι ήταν και θα είναι για πάντα εδώ. Ανοίχτηκαν για να ενώνουν ερήμους, χωριά, βουνά και θάλασσες. Πάνω τους εξακολουθεί να γράφεται η ιστορία. Έχουν μνήμη. Κουβαλούν τις χαρές και τις λύπες, τα γέλια και τα κλάματα, τις πρώτες και τις τελευταίες στιγμές, τις επιστροφές και τους αποχωρισμούς.
[mc4wp_form id="278"]
