Έψαχνα φωτογραφίες του Κρικελλοπόταμου, να χαθώ σε νερά και ύψη και στην τελική, να ακούσω ακόμη και το νερό κι έπεσα πάνω στην Αρσινόη από την Ήπειρο. Μου αρέσει πολύ η φάση της και τη μοιράζομαι με τη σιγουριά ότι είναι πολλοί αυτοί, που πιστεύουν ότι «η πραγματική ευτυχία πηγάζει από τη χαρά να κάνεις κάτι καλά, από το ζήλο να δημιουργείς καινούρια πράγματα».
Ποια είναι η Αρσινόη και πού και πώς ξεκίνησε το «Τίσερτς»;
Χέλλοου, είμαι η Αρσινόη Νάσιου. Είμαι λάτρης των βουνών, από όταν γενήθηκα και κεντήστρα από το 2023. Αν ζητούσαν στη γιαγιά μου να με περιγράψει με μία λέξη θα με έλεγε σίγουρα σουρτούκω. Σουρτούκω δηλώνω, λοιπόν, και στον ελεύθερο χρόνο μου, θα με βρεις σε κάποιο βουνό, χωριό, καταρράκτη, ποτάμι, να κάνω πεζοπορίες. Για αυτό δημιούργησα το «Τίσερτς, είχαμε και στο χωριό μας».
Ένα πρότζεκτ από κάστομ μπλουζάκια, φούτερ, καπέλα, ταγάρια, σκουφάκια με φράσεις, που είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε ακόμα στα χωριά της Ηπείρου και όχι μόνο. Οι φράσεις αυτές, που ακούμε ακόμη και σήμερα από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας, σχεδιάζονται μία μία και στη συνέχεια, τις κεντάω στο χέρι με βελόνα και μουλινέ, όπως παλιά.
Το Τίσερτς ξεκίνησε στα βουνά. Το καλοκαίρι του 2023, κανόνιζα με την μητέρα μου να πάρουμε τα βουνά. Τα τελευταία χρόνια έχουμε περπατήσει διάφορα μονοπάτια. Από τις φημισμένες σκάλες μέχρι όχθες ποταμών, από τη Δρακόλιμνη του Σμόλικα μέχρι το Συρράκο. Και είχε έρθει η ώρα για τη Δρακόλιμνη της Τύμφης, πάνω από το Πάπιγκο, σε υψόμετρο λίγο πάνω από τα 2000 μέτρα. Ένα επίπονο περπάτημα σε μεγάλη κλίση για αρκετές ώρες ώστε να θαυμάσουμε τη θέα αυτή από κοντά.
Σύμφωνα με τον μύθο, η Δρακόλιμνη του Σμόλικα και της Τύμφης δημιουργήθηκαν από δύο δράκους. Ο ένας πετούσε πέτρες στον άλλον με αποτέλεσμα τις δύο εντυπωσιακές αλπικές λίμνες, τις Δρακόλιμνες, στις οποίες κολυμπούν «δρακάκια», οι τρίτωνες.
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που θα φτάναμε τόσο ψηλά ώστε σκεφτόμουν ότι αυτές οι μέρες είναι για να τις θυμόμαστε. Για αυτό σχεδίασα το πρώτο Τίσερτ, ως έκπληξη για τη μαμά μου. Το σχέδιο του, αυτό ακριβώς που θα κάναμε, όπως λέμε στο χωριό, «θα παρ’ τα βνα». Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Ανεβήκαμε στη Δρακόλιμνη, έπειτα από πολλή κούραση, πετύχαμε ένα κοπάδι από αγριόγιδα, ήπιαμε καφέ στο καταφύγιο, είδαμε την Αστράκα από ψηλά και φωτογραφίσαμε τα άγρια άλογα.
Το «Τίσερτς» εξελίχθηκε από τότε σε ένα πρότζεκτ που κόσμος, με τις ίδιες αναμνήσεις, τα ίδια βιώματα, τις ίδιες ρίζες, την ίδια αγάπη για το βουνό αγαπάει και στηρίζει.
Τη νιώθω την Αρσινόη. Όπως κάθε άνθρωπο, που ιεροποιεί τη ρίζα. Γιατί απλά πράγματα, όπως ένα πρωινό στη ράχη του βουνού, με μυρωδιές τσαγιού και άγριας πέτρας, σε φέρνει στην αρχή. Και στη μήτρα της αυτάρκειας. Κι αν είσαι και καλλιτέχνης, έχεις ωραία τύχη.
Ήδη διάλεξα: «θα παρ’ τα βνα»!
