Κάθε καλοκαίρι, είμαστε το ίδιο άγραφο χαρτί. Με τα ξέφτια ενός ακόμη χειμώνα που έφυγε, τις ξεραμένες λάσπες κι εκείνα τα πόδια που πάντα ξεμαθαίνουν να περπατούν, γυμνά και ξέγνοιαστα. Το καλοκαίρι, όμως, ό,τι και να έχει προηγηθεί, φροντίζει να κρατήσει στη σίγαση την πιο λογοκριμένη εκδοχή του εαυτού μας και να φέρει στο προσκήνιο αυτόφωτα σημεία για να στηθούν πανηγύρια, γόνιμες συνδέσεις, σημεία για να ξαπλώσει κανείς στην άμμο, στα ξερά χόρτα, στο δροσερό πάτωμα. Για να κοιτάξει τον ήλιο στα μάτια.
Κάθε καλοκαίρι, ξεκινάμε έτσι: ελεύθεροι και χωρίς προσδοκίες, με την ψευδαίσθηση του λευκού χαρτιού ή την συνειδητοποίηση ότι αρκεί η ελάχιστη ευγνωμοσύνη, ο ελάχιστος δωρικός εαυτός μας. Για όλα.
Το καλοκαίρι είναι κατάσταση. Εσωκλείει δυνατές ταχύτητες και αποφασιστικότητα. Η ομορφιά δεν αναβάλλεται ποτέ. Είναι μια επείγουσα κατάσταση. Και για τον πιο νωθρό.
Τα πάντα καρποφορούν σε μια αδιάκοπη έκθεση. Παράφορα. Ακόμη και τα στριμωγμένα ντοματίνια στην πήλινη γλάστρα.
Τα πάντα είναι υδάτινα. Υδάτινη είναι και η μνήμη. Και σε αυτή της την μορφή δεν πονάει, δεν καταδιώκει. Είναι σαν χάδι.
Το καλοκαίρι είναι μνήμη και εικόνες. Όλοι το λένε. Όσφρηση. Η φρέσκια πρώτη ύλη, το χοντρό αλάτι μέσα στα κελύφη των γεμιστών. Τα φρούτα. Καθετί έχει ταυτιστεί και με κάποιο πρόσωπο. Αγαπημένο πρόσωπο. Οι ντομάτες και τα βλίτα με την γιαγιά, το σταφύλι και τα σύκα με τον παππού, οι τηγανιτές πατάτες και το ξυλάκι παγωτό με τον μπαμπά, το καρπούζι με την μαμά. Οι πίτσες, σε μαγαζάκια με γρασίδια και φώτα –μανιτάρια, με τους φίλους. Τα θερινά σινεμά, επίσης.
Και ύστερα η θάλασσα. Το πρώτο μάθημα γενναιότητας και διεκδίκησης. Εξαϋλωμένοι, την αγκαλιάζουμε ακουμπώντας το μάγουλό μας στην ωραία της πράσινη επιφάνεια. Κανένα άλλο σημείο στην Γη δεν μας δένει με την πρώτη παιδική μας ηλικία και κυρίως με την ανεμελιά που είχε τότε το σχήμα μας.
Αυτή η ανεμελιά να είναι ο στόχος πάντα, εύχομαι. Πώς, θα μου πεις; Δεν ξέρω, αλλά να είναι. Όχι το τραλαλά, αλλά η ανεμελιά. Έχει σημασία. Εκείνο το: «χαίρομαι με ό,τι έχω στα χέρια και στην καρδιά μου». Αναπνέω. Περπατάω με το κεφάλι ψηλά. Αγαπώ με ανιδιοτέλεια. Είμαι ελεύθερος.
Έτσι δεν κάναμε, όταν ήμασταν έξι κι εφτά χρόνων; Διεκδικούσαμε με σοβαρότητα την ακεραιότητα της κάθε ημέρας.
Αυτό ήταν και θα είναι το ζητούμενο.
*Κεντρική φωτογραφία: Η Ανν Λόμπεργκ στην ταινία (1968) του Βασίλη Γεωργιάδη «Κορίτσια στον ήλιο».
