«Τα νήπια της Γάζας δεν έχουν πού να φύγουν», γράφει Ο Μ.Λ.
Ο θεός, αν υπάρχει, είναι λιπόσαρκος, με αραιά μαλλιά και μαυρισμένα μάτια. Παλεύει να βγει από τα έλη των ισχυρών. Πεινάει, ασθμαίνει. Ένας θεός που τιμωρείται επειδή έσωσε κάποτε ένα παιδί από το σκοτάδι.
20 Μάη 2025, Γη: «14.000 μωρά μπορεί να πεθάνουν μέσα στις επόμενες 48 ώρες, αν δεν αυξηθεί η εισροή ανθρωπιστικής βοήθειας».
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», «Μια λέξη μόνο. Εμπρός, λοιπόν: Είστε υπέρ ή κατά»; Η γλώσσα των ποιητών, ένα απλό μεσημέρι, όταν και οι πέτρες είναι συνώνυμες του τέλους.
Κάθε σιωπή κι ένας θάνατος που εξαϋλώνει σχήματα ανθρώπων, που δεν προλαβαίνουν την επόμενη μέρα.
Παιδιά, που κραυγάζουν για το αυτονόητο. Που οι μέρες τους δεν έχουν όνομα, που το αίμα τους είναι μια μόνιμη, κατακόκκινη κατακλείδα πάνω από το μέτωπό τους.
Είμαστε άνθρωποι. Ο δρόμος είναι ένας. Δεν περνάει ΠΟΤΕ πάνω από πτώματα και συντρίμμια. Έχει χώρο για σωτηρία. Για ελπίδα. Έχει τους σεισμούς της ιστορίας και την επιταγή της ανάγκης. Οι φωνές στέλνουν στον πάτο της γης τους δράστες.
Να μη σταματήσουμε να είμαστε άνθρωποι. Να μην σταματήσουμε να ουρλιάζουμε για την ειρήνη και για το δίκιο. Να μην αφήσουμε να αποκτήσει αυτό το φρικιαστικό έγκλημα διαρκείας θεμέλια πάνω σε οστά παιδιών.
«Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Το τέλος του Σεπτέμβρη
Η ώρα του ήλιου στη φυλακή
Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές
Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί
και ο φόβος στα μάτια των τυράννων»
Μαχμούντ Νταρουίς
