Μεσολόγγι. Ένας τόπος που, θέλοντας και μη, σε μαθαίνει να παρατηρείς. Η λιμνοθάλασσα, το υπέδαφος της ιστορίας, οι άνθρωποι, η ζωή στην πιο δωρική της εκδοχή. Όπου κι αν βρεθείς, σε ακολουθεί πάντα μια ελάχιστη στιγμή από τους υγρότοπους και την αίσθηση της ελευθερίας.
Η Βασιλική Βελτσίστα, που γνώρισα τυχαία στο Παγκράτι, γεννήθηκε και μεγάλωσε σε αυτή τη μικρή, βαθιά ποιητική, πόλη της Αιτωλοακαρνανίας. Είναι σχεδόν 30, ασχολείται με τη φωτογραφία και ζει στο αθηναϊκό κέντρο — αλλά κι όπου αλλού θελήσει. Γιατί ξέρει καλά, εκ γενετής, πώς είναι να μη χάνεις ούτε ίχνος από τα φτερά σου.
Βασιλική, ποια στιγμή της ζωής σου θεωρείς καθοριστική για το πώς βλέπεις σήμερα τον κόσμο;
Η στιγμή που αποφάσισα να φύγω από το πατρικό μου στο Μεσολόγγι με προορισμό την Αθήνα. Έπρεπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, να πιάσω δουλειά, να παλέψω απέναντι σε οτιδήποτε προκύψει. Με αυτόν τον τρόπο, βίωσα την πραγματική ενηλικίωση κι άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο από άλλη οπτική.
Τι πιστεύεις ότι κουβαλάει μαζί του κάποιος που μεγαλώνει στο Μεσολόγγι και μπαίνει στην ενήλικη ζωή;
Το Μεσολόγγι είναι μια πανέμορφη μικρή πόλη. Έχει για μένα μια αγνότητα από την παιδική μου ηλικία, η οποία, λόγω του μεγέθους, των αποστάσεων και γενικότερα της κοινωνίας εκεί, δημιούργησε μια αίσθηση ότι δεν υπάρχει κίνδυνος. Επίσης, αυτά συνέβαλαν στο να έχω γενικότερα αυξημένη ενσυναίσθηση προς όλους.
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου σε κάποιον που σε βλέπει για πρώτη φορά, χωρίς να αναφέρεις τίποτα για τη δουλειά ή τα χόμπι σου;
Προσπαθώ να είμαι ένα θετικό άτομο, που να τρέφεται από την καλλιτεχνική πλευρά του και με αυτόν τον τρόπο, να βρίσκω πάντα κάτι το οποίο θα ικανοποιεί τις φιλοδοξίες μου.
Τι νιώθεις ότι σε ωθεί στη δημιουργία, ακόμη κι όταν η καθημερινότητα είναι απαιτητική;
Η δημιουργικότητα με γεμίζει ενέργεια ακόμη και μετά από μια απαιτητική ημέρα. Με βοηθάει να συγκεντρώνομαι, να εκφράζω τα συναισθήματά μου ενώ είναι ο ιδανικός τρόπος να επανέρχομαι σε εκείνα που αγαπώ. Επομένως, είναι η διέξοδος και ο τρόπος να ελέγχω τη ρουτίνα και την καθημερινότητά μου.
Ως φωτογράφος, ποια «αθέατη Αθήνα» θα ήθελες να δείξεις σε αυτόν που ξέρει μόνο την επιφανειακή της εικόνα;
Τις λαϊκές γειτονιές, που ο κόσμος τις γνωρίζει απλώς ως αξιοθέατα (Εξάρχεια, Παγκράτι, Κυψέλη). Περιοχές που έχουν τους δικούς τους ντόπιους, με τις δικές τους ιστορίες και τη δική τους καθημερινότητα πίσω από το παραβάν.
Αν μπορούσες να κάνεις ορατό κάτι που οι άλλοι συνήθως δεν βλέπουν στη ζωή των νέων, τι θα ήταν;
Οι περισσότερες δυσκολίες σχετίζονται με την οικονομική δυνατότητα. Όταν δεν υπάρχει χρόνος για χόμπι κι άλλες ασχολίες, λόγω της εργασίας, ή όταν νιώθεις εξαντλημένος ψυχικά από αυτήν, μπαίνεις σε ράγες και αντιμετωπίζεις τα πάντα μηχανικά. Δεν ζεις πραγματικά, βλέπεις απλώς τις ημέρες να περνούν και να σε αφήνουν πίσω.
Η αισιοδοξία σήμερα: κάτι δεδομένο, αντίδραση ή μορφή αντίστασης;
Θεωρώ ότι η αισιοδοξία είναι μια πράξη αντίστασης, όταν περιλαμβάνει αντίληψη των συνθηκών και συνοδεύεται από πράξεις που συμβάλλουν στο να πετυχαίνεις τους στόχους σου. Συνεπώς, αποτελεί ενεργή αντιμετώπιση του φόβου και του αισθήματος της παραίτησης.
Πόσο δύσκολο είναι να κυνηγάς την οικονομική σταθερότητα χωρίς να θυσιάζεις τη δημιουργική σου πλευρά;
Είναι σίγουρα δύσκολο, ωστόσο πιστεύω ότι έγκειται στο τι ζητάς από το καθετί. Προσωπικά, απολαμβάνω τη δημιουργική πλευρά μου και τα μονοπάτια που ακολουθώ και δεν αναμένω τίποτα υλικό από αυτό. Οτιδήποτε προκύπτει είναι επιπλέον και σίγουρα καλοδεχούμενο.
Όταν παρατηρείς τους ανθρώπους γύρω σου, τι έχεις μάθει για τη δική σου εποχή;
Παρά την πληθώρα τρόπων και μέσων επικοινωνίας, οι άνθρωποι είναι πιο μόνοι από ποτέ. Δεν συνδέονται και δεν αντιδρούν πραγματικά σε ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Πασχίζουν απλώς να ακολουθούν τη μάζα, από φόβο να μην ξεχωρίζουν.
Πού θα έχει οδηγήσει η προσωπική και δημιουργική σου εξέλιξη τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια, σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς;
Θα ήθελα να έχω βελτιωθεί ως άνθρωπος, κυρίως ψυχικά και δημιουργικά. Να είμαι περισσότερο δυναμική και να έχω εξερευνήσει περισσότερο τον εαυτό μου, μέσα από χόμπι και ταξίδια.
*Κάθε άνθρωπος κρατά τον δικό του χάρτη ζωής. Στη στήλη «Οι Χάρτες μας», συναντάμε νέους δημιουργικούς ανθρώπους και ανακαλύπτουμε πώς βλέπουν τον κόσμο, τι τους εμπνέει και πώς καταφέρνουν να κρατούν τα φτερά τους ανοιχτά.
