Ζούμε ανάμεσα σε 70.000 στρέμματα καμένης γης. Η θάλασσα ξεβράζει κάρβουνα. Τα ξημερώματα, ξυπνάμε από τη μυρωδιά του καμένου, που γίνεται πιο έντονη με την υγρασία της νύχτας. Κι όμως. Είναι πολύ καλύτερα, ακόμη κι έτσι. Παρά να ζούσαμε ανάμεσα σε 64.000 στρέμματα τοξικού μεταλλείου, που θα βγάζει από τη γη αντιμονίτη. Που θα γεμίζει τη θάλασσα τοξικά λύματα από την επεξεργασία του αντιμονίου. Που δεν θα έχουμε νερό ούτε να πίνουμε, ούτε να ποτίζουμε τα φυτά και τα δέντρα μας. Που θα μας ξυπνάει τις νύχτες η πνευμονοκονίαση.
Η μαυρίλα της φωτιάς θα φύγει και θα μείνει μια μαύρη ανάμνηση. Η γη θα αρχίσει να βλασταίνει ξανά, θα την φυτέψουν κι οι άνθρωποι. Η τοξικότητα όμως του μεταλλείου θα μείνει για γενιές των γενιών. Η γη θα γίνει στέρφα, για πάντα θανατερή.
Δικαίως ή αδίκως, η κοινωνία έχει συνδέσει απόλυτα τη φωτιά με τις εξορύξεις. Κι όσο η κυβέρνηση σιωπά, τόσο πιο πολύ εδραιώνεται η πεποίθηση των ανθρώπων. Είναι, λοιπόν, στο χέρι της κυβέρνησης να αποδείξει τη μη σύνδεση, δείχνοντας ταυτόχρονα και πραγματικό ενδιαφέρον για τον τόπο. Ο δρόμος είναι ένας και το πρώτο βήμα επ’ αυτού η ακύρωση του τρέχοντος ακόμη διεθνούς διαγωνισμού, αλλά και κάθε σκέψης για εξόρυξη αντιμονίου στη βόρεια Χίο.
Πηγή: Facebook Yianis Makridakis
