Οι ποιητές είναι αθώοι. Βρίσκονται στο ενδιάμεσο της εφηβείας και της πρώτης πτήσης. Δεν υπάρχουν λυπημένοι/χαρούμενοι ποιητές. Η λύπη/η χαρά είναι πρόφαση, οι ποιητές καίνε αλλιώς. Υπάρχουν μόνο καλοί παρατηρητές του κόσμου. Παρατηρητές της πραγματικότητας και της εν δυνάμει πραγματικότητας.
Δεν ορίζουν καμία ιδιότητα για τον εαυτό τους. Γι’ αυτό είναι ποιητές. Η φρίκη, η απαλή, αδιόρατη ελπίδα, ο άνθρωπος που δε θέλει να χαθεί, ο ήλιος του καθένα, η τρομερή γνώση ότι όλα βρίσκονται σε δύο ανθρώπινα χέρια. Ένα ποίημα χωράει όλα τα δικά μας. Ο ποιητής είναι έξω. Ακόμη κι όταν όλα τον κρατούν μέσα. Είναι έξω. Ακόμη και χωρίς χαρτιά και μολύβια, αυτός βρίσκει τον τρόπο. Γιατί πρέπει να βρίσκει τον τρόπο.
Η Κατερίνα Γώγου είναι από τους λίγους που γεννήθηκαν για να είναι ποιητές. Ολόκληρη ένα ουρλιαχτό για φως και δικαιοσύνη. Είχαν ψίθυρο σιγουριάς οι τελείες της. Ήξερε ότι αυτός ο ψίθυρος θέλει μόνο δύο λέξεις για ν’ ακουστεί.
Φρόντισε να είναι κορίτσι μέχρι το τέλος. Ένα κορίτσι που μπορεί και γίνεται σιδερένια μπουνιά, όταν τού πετούν πέτρες. Τα ποιήματά της θα μπορούσαν να είναι ο πρωινός της μονόλογος μπροστά στον καθρέφτη, ένας έντιμος απολογισμός, η ουσία της καθημερινής αθωότητας.
Είχε «άτσαλο» περπάτημα και δύο πανέξυπνα μάτια. Απ’ αυτά που επιβιώνουν ακόμη κι αν να τους «σβήσεις το φως».
«Μόνο κάτω απ’ αυτές
τις ηλίθιες αποδείξεις
φτιάξε έναν ήλιο σαν απ’ αυτούς που μόνο εσύ έχεις στο νου σου».
Οι λέξεις: ήλιος, νους, μόνο.
Δεν ξέρω, αν το φανταζόταν. Αυτή μόνο βρήκε την ανάποδη λέξη για να πει «καλημέρα». Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε σαν σήμερα, την 1 Ιουνίου 1940. Είναι η δεύτερη φορά που γράφω κάτι γι’ αυτήν.
*Εμφανίστηκε, επίσης, για πρώτη φορά στο θέατρο με τον θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου, το 1961, στο έργο των Ευαγγελίδη – Μαρή «Ο Κύριος πέντε τοις εκατό». Οι περισσότερες ταινίες όπου συμμετείχε, ήταν παραγωγής της Φίνος Φιλμ. Έκανε την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία «Ο άλλος». Ως ηθοποιός, είναι γνωστή περισσότερο για δευτερεύοντες ρόλους, όπως στην ταινία το «Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» ή το «Μια τρελή τρελή οικογένεια». Της έχει απονεμηθεί, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Βραβείο Α΄ Γυναικείου ρόλου, για την ταινία «Το βαρύ πεπόνι».
Ως ποιήτρια, αποτελεί μια από τις πιο εμβληματικές και ριζοσπαστικές φωνές της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. «Έφυγε» όπως έζησε. Απλώς με μια τελευταία άρνηση.
