Σύμφωνα με ένα άρθρο του Ιανουαρίου 2018 στο Business Insider, μια ομάδα ψυχιάτρων, αφού μελέτησε 126 κινηματογραφικούς ρόλους ψυχάκηδων, κατέληξε σε εκείνον του Anton Chigurh, τον οποίο ενσάρκωσε ο Javier Bardem, στην ταινία «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» (πρωτότυπος τίτλος: No Country for Old Men) (2007) ως την πιο ακριβή κλινικά απεικόνιση ενός ψυχοπαθή.

Σύμφωνα με την ομάδα των ψυχιάτρων, ο Patrick Bateman στο “American Psycho”, ο Gordon Gekko στη “Wall Street”, ο Norman Bates στο “Psycho” και ο Hannibal Lecter στο “Silence of the Lambs” είναι όλοι διασκεδαστικοί και τρομακτικοί, αλλά τα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα τους δεν ταιριάζουν απόλυτα με το καλούπι των πραγματικών ψυχοπαθών. Αξίζει, δε, να σημειωθεί ότι από τους 126 κινηματογραφικούς ψυχοπαθείς, μόνο 21 ήταν γυναίκες, μία αναλογία που, όπως λένε, αντιστοιχεί λίγο-πολύ και στην πραγματικότητα.

«Η ψυχοπάθεια στον κινηματογράφο, παραμένει φανταστική», αναφέρουν στα συμπεράσματα της μελέτης τους. «Οι περισσότεροι από τους ψυχοπαθείς κακούς στηρίζονται στη λαϊκή μυθοπλασία ενός “μπαμπούλα”, δηλαδή ενός αρχετυπικού “κακού”».

Όταν οι σκηνοθέτες Joel Coen και Ethan Coen πλησίασαν τον Bardem για να του προτείνουν να παίξει τον Chigurh, εκείνος τους είπε: «δεν οδηγώ, μιλάω άσχημα αγγλικά και μισώ τη βία». Οι Coen απάντησαν: «Γι’ αυτό ακριβώς σε καλέσαμε». Ο Bardem είπε ότι πήρε τον ρόλο, επειδή το όνειρό του ήταν να παίξει σε μια ταινία των αδελφών Coen.

«Όλα όσα κάνω συνήθως, το να φανταστώ το παρελθόν και τις συνθήκες ζωής του χαρακτήρα που θα παίξω, σε αυτήν την περίπτωση δεν το έκανα. Όλοι μας τον αντιμετωπίσαμε ως μια δύναμη της φύσης, την ενσάρκωση της βίας».

Οι Coen χρησιμοποίησαν μια φωτογραφία ενός θαμώνα οίκου ανοχής, που τραβήχτηκε το 1979 ως πρότυπο για το στυλ μαλλιών του Anton Chigurh. Η αντίδραση του Bardem, όταν είδε για πρώτη φορά το νέο του κούρεμα ήταν: «ωχ, όχι, τώρα δεν θα μπορώ να ξαπλώσω για τους επόμενους δύο μήνες». Ακούγοντάς το αυτό οι Coen ενθουσιάστηκαν και ο Bardem τους υποσχέθηκε πως θα κάνει τον Chigurh να φαίνεται τόσο ανατριχιαστικός, όσο ήλπιζαν.

Η κατάκτηση του βραβείου Β’ Ανδρικού Ρόλου από τον Μπαρδέμ στα 80ά Όσκαρ τον έκανε τον πρώτο Ισπανό ηθοποιό που κέρδισε Όσκαρ.

Ο Μπαρδέμ ήταν επίσης ο πρώτος Ισπανός ηθοποιός, που προτάθηκε για δεύτερη φορά για Όσκαρ με το «Πριν πέσει η νύχτα» ( “Before Night Falls”) (2000).

«Ζω στην Ισπανία. Τα Όσκαρ είναι κάτι που είναι στην τηλεόραση την Κυριακή το βράδυ, βασικά, τα ξημερώματα. Δεν τα βλέπεις, απλά διαβάζεις ή ακούς τις ειδήσεις την επόμενη ημέρα για να δεις ποιος κέρδισε ή ποιος έχασε. Το βραβείο είναι σημαντικό για να φέρεις κόσμο στον κινηματογράφο κι αυτό είναι το μόνο ουσιαστικό νόημα οποιουδήποτε βραβείου».