Τα 25 χρόνια κλείνει αισίως το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου Ελλάδος (FFF), με τη φετινή διοργάνωση να διεξάγεται από τις 26 Μαρτίου έως τις 3 Απριλίου και να έχει φυσικά επετειακό χαρακτήρα.
[mc4wp_form id="278"]
Τα «Μαλαματένια λόγια», κάθε φορά, ακούγονται πιο δυνατά κι από τον ήχο των δακρύων. Σκάνε σαν βεγγαλικά και οι λέξεις. Μία προς μία. Και στη φράση «μαλαματένια λόγια στο χορτάρι ποιος βρίσκει για την άλλη την γενιά» φυσάει πάντα δυνατός αέρας.
Νομίζω ότι αυτή ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Γεννημένη για να διανύσει τη γη, με ένα κόκκινο φόρεμα, στο ύψος ενός κόσμου που συμμετέχει στην ιστορία και στον ήχο της σύγκρουσης.
Το επετειακό πρόγραμμα της Επιδαύρου 2025 περιλαμβάνει παγκόσμιες πρεμιέρες, σπουδαίες συμπαραγωγές, ειδικές αναθέσεις, αξεπέραστα κλασικά κείμενα σε σύγχρονη ανάγνωση, νέες δημιουργίες και κορυφαία ονόματα της ελληνικής και διεθνούς σκηνής.
H 9η Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του εθνικού ποιητή Διονύσιου Σολωμού, έχει καθιερωθεί από το 2017 ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας. Ο εορτασμός της επιδιώκει να αναδείξει τον θεμελιώδη ρόλο που διαδραμάτισε η ελληνική γλώσσα ανά τους αιώνες, όπως αυτός αποδεικνύεται από την ιστορικότητα και τη διαχρονικότητα της. Σήμερα, συμπληρώνονται 168…
Αλλά το κείμενο αυτό ξεκίνησα να το γράφω με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων της, 3 Φεβρουαρίου 1952. Πάλι νέα θα ήταν, αν υπήρχε στο εδώ και το τώρα. Πάλι θα έγραφε. Πάλι θα ετοίμαζε απρόβλεπτα γιουρούσια, «καρφί» στην ησυχία του φόβου.
Ιδιοφυής, μεγαλομανής, συμπλεγματικός, προκλητικός κι ένας ζωγράφος που σημάδεψε καλλιτεχνικά τον 20ο αιώνα. Ο λόγος για τον Σαλβαντόρ Νταλί (11 May 1904 – 23 January 1989), έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών και μία από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της ιστορίας.
Η ομορφιά της ήταν η καλοσύνη της. Το ταλέντο της αποσαφήνισε την εφηβεία της, όταν δεκαεφτάχρονο κορίτσι δημοσίευσε το ποίημα «Μοναξιά», μετά από παρότρυνση του νονού της, Νίκου Καζαντζάκη.
Και θα νιώθουν όλοι οι επόμενοι ότι δεν υπάρχει χθες, ούτε θάνατος, ούτε συγκεκριμένη εποχή να κλείσει τον ζεστό πυρετό ενός ανθρώπου. Kαι θα οικειοποιούνται τη φωνή του -εκείνη την λυγμική φωνή στις μελοποιημένες λέξεις του Μιχάλη Κατσαρού- χωρίς να αραιώνει ποτέ η παρουσία του.
Να ακούσω τη φωνή της; Και ακούμε τη φωνή της. Σε διάφορα. Και τη βλέπουμε με μακριά, κοντά, ολόισια μαλλιά. Με μωβ φορέματα. Σε θάλασσες και στη μεγάλη βεράντα της Ίωνος Δραγούμη. Στην Επίδαυρο. Στην Ακαδημίας. Στο Πήλιο. Στην ασπρόμαυρη μετα-εφηβεία, στα έγχρωμα ‘70ς, στα χειροκροτήματα.