Άρα η ποίηση είναι παντού κι εμείς ξεχνάμε να τη δούμε, ή την αποφεύγουμε, ή δεν την αντέχουμε, ή δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτή και για εμάς.
[mc4wp_form id="278"]
Εν μέσω «ιστορικών» παγκόσμιων μεταβολών, διεθνούς και εγχώριου παραλογισμού, ανοίγω την πόρτα, βγαίνω στο δρόμο και μυρίζω κάτι διαφορετικό, αλλά ταυτόχρονα γνώριμο. Είναι αυτό που φοβάμαι μήπως δεν προλάβω να το πιω μέχρι την τελευταία του σταγόνα. Είναι αυτό που «σπάει» τον πάγο στις αρθρώσεις μου και κάνει την κίνησή μου πιο ανάλαφρη.
Τα «Μαλαματένια λόγια», κάθε φορά, ακούγονται πιο δυνατά κι από τον ήχο των δακρύων. Σκάνε σαν βεγγαλικά και οι λέξεις. Μία προς μία. Και στη φράση «μαλαματένια λόγια στο χορτάρι ποιος βρίσκει για την άλλη την γενιά» φυσάει πάντα δυνατός αέρας.
Είμαστε περισσότερες. Είμαστε περισσότερες πια που παίρνουμε τηλέφωνο και ρωτάμε «Πώς είσαι; Έφτασες σπίτι;» Και μπορεί να μην έχουμε μια οικογενειακή γενεαλογία μαγισσών να αποδείξουμε, αλλά είμαστε περισσότερες αυτές που φροντίζουμε να είμαστε εδώ, και να είμαστε καλά, κοντά η μία στην άλλη.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για την εξουσία από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Ζω για τη μέρα που θα ανοίξω την πόρτα του γραφείου και θα πω σε όλους και σε όλες: «Το παραμύθι που θα σα πω σήμερα, το ζω από καιρό. Αξίζει να σπαταλήσετε ένα οχτάωρο για να με ακούσετε».
Αλλά το κείμενο αυτό ξεκίνησα να το γράφω με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων της, 3 Φεβρουαρίου 1952. Πάλι νέα θα ήταν, αν υπήρχε στο εδώ και το τώρα. Πάλι θα έγραφε. Πάλι θα ετοίμαζε απρόβλεπτα γιουρούσια, «καρφί» στην ησυχία του φόβου.
Δεν ξέρω πότε ξεκινάει κανείς να βγαίνει λιγότερο και να ταυτίζεται με το meme κάποιου πλάσματος τυλιγμένου σε κουβέρτα με ένα καταπραϋντικό ρόφημα στην αγαπημένη του κούπα, αν το χουχούλιασμα δηλαδή συνδέεται με την ηλικία των 30 ή με την απόκτηση κατοικίδιου, ειδικά γατιού, ή αν κρύβει αυτή η νέα μας συνήθεια μια γενεαλογική ανάγκη.
Οι απαντήσεις δεν υπάρχουν πουθενά. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ό,τι έχει φτιάξει ο άνθρωπος αλλάζει. Ειδικά αν είναι χαλασμένο, δε θα λείψει σε κανέναν.
Κάποιες φορές, δεν αντέχει η ίδια η ψυχή και προπορεύεται. Κι εσύ πρέπει να την ακολουθήσεις –όταν έχεις ψυχή-.
Όταν η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία φαινόταν πλέον αναπόφευκτη, οι αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες της εποχής, κλήθηκαν – όπως συνηθίζεται – να συντάξουν ένα ψυχογράφημα για τον «Φύρερ». Οι εκθέσεις τους συγκλίναν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για έναν λογικό άνθρωπο, ο οποίος διέθετε τη δυνατότητα να αρθρώνει πολιτικό λόγο.
Κι άλλοι θάνατοι. Κι άλλες ζωές σε προκαθορισμένες ανηφόρες. Άνθρωποι που δεν πρόλαβαν. Που πλήρωσαν ακριβά μια ελευθερία, ένα τραγούδι, μια αγάπη. Λίγες λέξεις. Γράφω κάτι για όλο αυτό. Ματώνει η άκρη του δεξιού μου αντίχειρα από τη ρυθμική ένταση, που πετρώνει το σώμα μου.