Είμαι στο ταξί. Ο οδηγός ακούει μια ραδιοφωνική εκπομπή. Η γλυκιά φωνή της παρουσιάστριας βάζει σε σειρά λίγα λόγια για την Pina Bausch που γεννιέται σαν σήμερα. Αμέσως μετά, ακούγεται η ηλεκτρική κιθάρα από το «Μου ‘πες θα φύγω» και από πάνω η ίδια γλυκιά φωνή που συνθέτει ένα μικρό…
Ένα παιδί βγαίνει στο μπαλκόνι Μένει στα Πατήσια Ευτυχώς μεγαλώνει στον τέταρτο Μπορεί να κοιτάξει ψηλά στο ύψος του κάτω στον δρόμο Το παιδί αυτό που βγαίνει στο μπαλκόνι αρπάζει μια σκούπα πολύ πορτοκαλιά πολύ δικιά του Τώρα είναι το μικρόφωνό του πριν ήταν η κιθάρα του για μετά θα…
Κάποιοι άνθρωποι έλαμψαν σαν κάθετο, άσπρο φως. Ήταν όμορφοι, όπως χίλιες επαναστάσεις. Την έλεγαν Τζένη Καρέζη ή Ευγενία Καρπούζη. Καταγόταν από το Μεσολόγγι κι από μια μάνα πολύ προοδευτική. Είχε ιδιαίτερο ταλέντο στην κωμωδία. Και ωραία φωνή. Με ειδοποιό ψεύδισμα και στο γέλιο και τον λυγμό. Και μωβ, μπλε, γαλάζια,…
Καλοκαίρι, αγαπητό μου Τουκάν, είναι: Το καρπούζι και τα κουκούτσια του Τα τζιτζίκια σε ασβεστωμένους κορμούς πορτοκαλιών Τα σύκα, αφημένα, χωρίς φειδώ, μέσα σε μια πετσέτα Όλοι οι άγνωστοι, που συνυπάρχουμε στο σημείο εκείνο της θάλασσας, πριν την σημαδούρα Το λευκό φως το πρωί κι ενώ δεν λιώνουν τα παγάκια…
Όταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κλήθηκε να δώσει ένα σύντομο βιογραφικό του, έγραψε το παρακάτω: «Γεννήθηκε, ζει, θα πεθάνει». Παραπήρε σοβαρά την οδηγία «σύντομο», αλλά ταυτόχρονα μας έδωσε κάτι τόσο περιεκτικό, που αυτά τα τρία ρήματα θα μπορούσαν να συνοψίσουν το βιογραφικό όλων μας. Η διαφορά, βέβαια, βρίσκεται κυρίως στο μεσαίο…
Ε, ναι, λοιπόν, ο Ήλιος μου συμπλήρωσε έναν ακόμη κύκλο γύρω από τη Γη κι έφτασαν ξανά τα γενέθλιά μου. Και ως 365 ημέρες πιο σοφή, πιο κατασταλαγμένη, πιο σίγουρη, πιο έτοιμη, είπα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σου. Πριν προχωρήσω σε οτιδήποτε άλλο, θα χαλάσω τη λογική σειρά…
Είναι κάποιος κύριος στη στάση λεωφορείων και τρόλεϊ. Δεν κοιτάζει κάτω, αλλά έχει τα μάτια κλειστά προς τα κάτω. Είμαι σίγουρη ότι ακούει, ότι ξεχωρίζει τους ήχους που αιωρούνται ταυτόχρονα στην Πατησίων. Η λεωφόρος τυχαίνει να έχει διάφορους σκυμμένους ανθρώπους. Φαντάζομαι το γατί μου, που τραβάει τα αυτιά του πίσω…
Από την εποχή που το μαγιό ήταν το «μπανιερό», μέχρι το καλοκαίρι του 2024, που τα περισσότερα κορίτσια «λιώνουν» στις παραλίες, γεμάτες αλάτι και άμμο, φορώντας αντισυμβατική –εννοείται- λίκρα, αυτό που έχει μείνει ίδιο κι απαράλλαχτο είναι η ανάγκη για ελευθερία. Μέσα στο νερό, έξω από το νερό, κάτω από…
Συνήθως τα βράδια, χαζεύω κάμποσο στο instagram. Όχι πολύ, γιατί με ενοχλεί το φως της οθόνης και πρέπει συνεχώς να ενυδατώνω τα μάτια μου. Μια φορά, με πήρε ο ύπνος καθώς μάθαινα για την φρατερκούλα του Ατλαντικού, μια άλλη φορά, καθώς ενημερωνόμουν για φυσικούς τρόπους καθαρισμού του κάδου του πλυντηρίου.…
1947 ή 1949. Δύο άνθρωποι διαβάζουν το ίδιο βιβλίο. Κάθονται στην άκρη ενός λογοτεχνικού ποταμού με έναν τρόπο δικό τους, φαινομενικά άβολο, μα η ακινησία τους διαψεύδει αυτόν τον χαρακτηρισμό. Η εποχή είναι ασπρόμαυρη, η αγάπη έχει το δικό της χρώμα όπως σε κάθε εποχή. Διαβάζουν κάποιον σύγχρονό τους, κάποιον…
[mc4wp_form id="278"]
