Αν υπάρχει ένας δρόμος στο Παγκράτι που οι άνθρωποί του θα ήθελαν να κρατήσουν έξω από τον ίλιγγο της ασαφούς γεωγραφίας, της «ανακαίνισης» και της ομοιομορφίας αυτός είναι η Ευτυχίδου.
[mc4wp_form id="278"]
Η «Παράγκα» παραμένει ένα τραγούδι διαχρονικό, κι αυτό είναι ίσως το πιο πικρό του κομμάτι.
Ένας παππούς, ο Διονύσης*, λίγο πριν φύγει, μού είπε πως «καίει μια φλόγα σιγανή μέσα σε κάθε λέξη». Κι ύστερα, με ρώτησε: «εσύ τι ακριβώς άκουσες; Την αγιοσύνη ή τη φθορά στη λέξη αλληλούια;». Ξέρω ότι, αν ήσουν εδώ, θα με ρωτούσες το ίδιο, όμως δεν έχω την απάντηση. Σε νοιάζει αυτό; Και οι δυο μας αγαπάμε τις δύσκολες λέξεις. Τις γράφουμε ο ένας στο χέρι του άλλου με τη σειρά που τις ακούμε.
Γεμάτος με αυτές τις σκέψεις, έφτασε στη λίμνη. Κάθισε στο αγαπημένο του παγκάκι, κοίταξε το παγωμένο νερό, έκλεισε τα μάτια του και πήρε μια βαθιά ανάσα. Φαντάστηκε το κρεβάτι του σαν μία βάρκα στη μέση της λίμνης. Ανέβηκε πάνω της κι άρχισε να κάνει κουπί χωρίς να κοιτάξει πίσω.
Η ιστορική σημασία των τρίτων χώρων Τα καφενεία του 17ου αιώνα προσέφεραν δημοκρατικούς χώρους συνάντησης (αν δεν ήσουν γυναίκα). Επαναστάσεις ξεκίνησαν σε αμερικανικά και γαλλικά καφέ τον 18ο αιώνα. Ιστορικά, ήταν καταφύγιο. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ, στα απομνημονεύματά της, περιγράφει πώς περνούσε ολόκληρες ημέρες στο Café de Flore τον παγωμένο…
Εκείνη η εποχή ήταν η εποχή των περιπάτων. Η διασκέδαση μας ήταν ή τα πάρτι ή οι βόλτες με το ποδήλατο ή οι απλοί περίπατοι. Τα αγόρια του Κολεγίου και τα κορίτσια του Αρσακείου. Πήγα την άλλη μέρα στο σχολείο και τους είπα «περπάτησα στην οδό Διαμαντίδου με τον Μάνο Χατζιδάκι».
Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο πραγματικός, είναι ζωγραφισμένος με μαρκαδόρους και ο «άλλος», εκείνος με τα άσπρα μαλλιά και τα γυαλιά ήταν απλώς φευγάτος. Μια στη γη, μια στα σύννεφα. Να παρατηρεί τη διαχρονικότητα της θάλασσας και μιας διάτρητης καθημερινότητας, που περνάει στην αθανασία με το ελάχιστο της ποίησης.
Ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε ο επίμονα νέος και ελεύθερος άνθρωπος, με μια καλλιέργεια, που τού επέτρεπε να αποφασίζει για τη ζωή και το είδος των προσωπικών του δρόμων. 30 χρόνια από τον θάνατό του και 99 από τη γέννησή του (23/10/1925), και η δουλεμένη σκέψη του, η αρμονία της καθαρής…
Νομίζω ότι αυτή ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Γεννημένη για να διανύσει τη γη, με ένα κόκκινο φόρεμα, στο ύψος ενός κόσμου που συμμετέχει στην ιστορία και στον ήχο της σύγκρουσης.
Σε μια υγιή ψυχική λειτουργία, η ντροπή λειτουργεί σαν συναγερμός συνείδησης. Σου λέει: «Πρόσεξε, παρεκκλίνεις από κάτι που έχει αξία για σένα ή για τους άλλους». Δεν χρειάζεται νόμος ή τιμωρία, μόνο η ίδια η εσωτερική φωνή. Και για να το πάω κατευθείαν εκεί που θέλω, ρωτάω: πώς θα ήταν ο κόσμος με την απουσία της ντροπής;