«Γράψε κάτι, Μυρτώ, για το σαββοπουλικό σου σύμπαν», μου είπαν. Κι άντε, από πού να το πιάσεις τώρα.
Σκέψεις και μνήμες ανάκατες:
Μια μαμά σιγοψιθυρίζοντας «Ας κρατήσουν οι χοροί» πάντα με τα Marlboro 100 της στο χέρι και με τα πάμπολλα δαχτυλίδια της να κάνουν εκφραστική παρέα στην εκάστοτε μελωδία. Και πάντα χωρίς να θέλει να την ακούσει κανείς. Έμφυτη ανασφάλεια για τα φωνητικά της τσαλίμια, άλλωστε.
Ένας ξάδερφος να αναλύει έναν στίχο από το «Μητσοτάκ», γελώντας και χαρούμενα συνειδητοποιώντας την ευστοχία και την βαθιά πολιτική ματιά του εν λόγω άσματος.
Μια «Συννεφούλα», που κάτι ζεστές καλοκαιρινές νύχτες στο χωριό σού κάνει παρέα στο κασετόφωνο, ενώ στο μπαλκόνι, μετράς πόσα κουκούτσια θα βρεις μέσα στο χυμώδες καρπούζι σου.
Ένας «Οδυσσεβάχ», που τον ανεβάζεις αυτοσχέδια στο σαλόνι του σπιτιού σου, στήνοντας παραστάσεις στο μυαλό και κινήσεις εκφραστικές στο σώμα σου.
Ένα «Καλοκαίρι», που μόλις το πρωτακούσεις, θα πλαντάξεις στο κλάμα, προοίμιο της εφηβικής σου βουτιάς κι ενός επώδυνου διαζυγίου των γονιών σου που βιώνεις τότε.
Κάποιοι «Εκδρομείς του 60», που χωρίς να μπορείς να καταλάβεις γιατί, πάντα θα αισθάνεσαι σα να πενθεί το εν λόγω άσμα μια ολόκληρη γενιά, ενώ εσύ θα νιώθεις απίστευτη εγγύτητα, αγάπη και τρυφερότητα για τα ταλαίπωρα μέλη της.
Ένας νεανικός έρωτας που σε κάνει να κλαις στα πατώματα ακούγοντας «Της γιατρειάς το ρίσκο», νιώθοντας πάλι αυτή την πυρηνική ανθρωπιά, ειλικρίνεια και ζεστασιά, που κουβαλάνε τα σαββοπουλικά δημιουργήματα.
Και πόσα και πόσα ακόμα..
Μια Παράβαση με τον αμίμητο στίχο «οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράγμα, όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά», ένα Λαύριο, που φωνάζει παιδικότητα και τρυφεράδα, κάποιοι Κωλοέλληνες, που γελάνε επιδεικτικά με τα χάλια μας, ένα Ζεϊμπέκικο, που έχει γράψει τη δική του ιστορία, ένας Καραγκιόζης, που σου χαμογελάει πονηρά πίσω από τον μπερντέ.
Δεν μπορεί κανείς εύκολα να συμπυκνώσει το εύρος και τον πλούτο του έργου του Διονύση Σαββόπουλου. Μπορεί, όμως, σίγουρα να παραδεχθεί πως στις 21/10/2025 η χώρα αποχαιρέτησε συλλογικά έναν σπουδαίο δημιουργό. Και πως ο θάνατός του είναι σαν να παίρνει μαζί και μια ολόκληρη εποχή.
Οι ενστάσεις κατανοητές. Σίγουρα δόθηκαν αφορμές -διόλου αμελητέες- άλλωστε. Όμως τα τραγούδια είναι εκεί και τα τραγούδια δεν λένε ποτέ ψέματα. Ας αναγνωρίσουμε, λοιπόν, αυτόν τον πλούτο κι ας πούμε Καλό Ταξίδι στον Νιονιό που, ακόμα και αν μας πίκρανε κάποιες φορές, με τη μουσική του μάς έγιανε άλλες τόσες και άλλες τόσες και άλλες τόσες!
Ας κρατήσουν οι χοροί εκεί στα σύννεφα, λοιπόν!
*Η Μυρτώ Πανάγου είναι αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και φοιτήτρια του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός σε παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, και σε πολλά ιδιωτικά θέατρα. Τα τελευταία χρόνια, δραστηριοποιείται ως εμψυχώτρια στα τακτικά εργαστήρια του Εθνικού Θεάτρου ενώ έχει αναλάβει και την εμψύχωση εφήβων στο πρόγραμμα «Το Θέατρο στο Νέο Σχολείο» του Εθνικού Θεάτρου.
