Ο Κουέντιν Ταραντίνο (γεννημένος στο Νόξβιλ, 62 ετών) έχει σκηνοθετήσει εννέα ταινίες. Η δέκατη, με την οποία σκόπευε να αποσυρθεί, θα καθυστερήσει, αφού τον Απρίλιο του 2024 το περιοδικό Deadline αποκάλυψε πως ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης εγκατέλειψε το πρότζεκτ με τίτλο The Movie Critic («Ο κριτικός κινηματογράφου»), που επρόκειτο να είναι το κύκνειο άσμα του στη βιομηχανία.
Οι υπόλοιπες εννέα ταινίες του έχουν αποκτήσει cult status, όπως και ο ίδιος για πολλούς σινεφίλ. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που συχνά τον ρωτούν ποια θεωρεί την καλύτερη της φιλμογραφίας του. Πλέον, ο ίδιος δίνει την απάντηση.
Ανάμεσα στις εννέα δημιουργίες του, ο Ταραντίνο επέλεξε το «Malditos Bastardos» (2009) ως αριστούργημά του: «Είναι η καλύτερη ταινία που έχω κάνει», δήλωσε την περασμένη Παρασκευή στο podcast The Church of Tarantino, που ειδικεύεται στο έργο του.
Όπως έχει πει και παλαιότερα, η αγαπημένη του ταινία είναι το «Ένας Ήταν Μια Φορά στο Χόλιγουντ» (2019), αλλά διευκρινίζει πως το «Kill Bill» (2003/2004) είναι η πιο «Quentin» ταινία που έχει δημιουργήσει: «Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να την κάνει. Όλα τα στοιχεία της είναι τόσο χαρακτηριστικά δικά μου, με τα πλοκάμια και το αιματοβαμμένο ύφασμα. Όλα προέρχονται από τη φαντασία μου, την ταυτότητά μου, τις αγάπες και τις εμμονές μου. Πιστεύω πως το Kill Bill είναι η ταινία για την οποία γεννήθηκα».
Τα καλύτερα σενάρια και οι αγαπημένοι χαρακτήρες
Στη δίωρη συζήτηση, ο Ταραντίνο αναφέρεται εκτενώς στα σενάριά του. «Το Malditos Bastardos είναι το καλύτερό μου σενάριο, με το Ένας Ήταν Μια Φορά στο Χόλιγουντ να ακολουθεί πολύ κοντά». Αν και θεωρεί εξαιρετικό το σενάριο του Kill Bill, αυτό που ξεχωρίζει στις δύο πρώτες ταινίες είναι κυρίως η σκηνοθεσία τους. «Είναι η πιο φαντασμαγορική μου δουλειά ως σκηνοθέτης και έτσι έπρεπε να είναι», εξηγεί ο δημιουργός που έχει κερδίσει δύο φορές Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου – για τα «Pulp Fiction» (1994) και «Django Unchained» (2012) – που όμως δεν βρίσκονται στο δικό του top 3.
Σε αυτή τη θεματική ενότητα του podcast, ο Ταραντίνο επιλέγει ως πιο διασκεδαστικό χαρακτήρα τη 17χρονη σωματοφύλακα Gogo Yubari από το Kill Bill. «Είμαι πολύ περήφανος για αυτήν. Θα μπορούσες να φτιάχνεις anime μια ζωή και να μην σου ερχόταν ποτέ ένας χαρακτήρας σαν τη Gogo — κι εγώ τον δημιούργησα με την πρώτη προσπάθεια», θυμάται.
Όταν οι παρουσιαστές τον ρωτούν για το πιο «κινηματογραφικό» πλάνο της καριέρας του, εκείνος ξεχωρίζει δύο σκηνές: τη «μάχη» στους Μισητούς Οκτώ (2015) ή τις μάχες της Gogo. Εκτός των ταινιών του, λατρεύει τη σκηνή της τελικής ανταλλαγής πυροβολισμών στο «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος».
Μουσική επένδυση και σκηνοθετική τελειότητα
Όσον αφορά στη μουσική επένδυση, αν πρέπει να ακούγεται μαζί με την ταινία, ξεχωρίζει αυτήν του Ένας Ήταν Μια Φορά στο Χόλιγουντ λόγω των τραγουδιών που παίζουν διαρκώς από το ραδιόφωνο — τα οποία θεωρεί ανώτερα ακόμη κι από τα πρωτότυπα κομμάτια. Αν όμως ακούσει κάποιος μόνο το soundtrack χωρίς εικόνα, προτιμά εκείνο του Death Proof (2007): «Θα μπορούσα να ακούσω αυτά τα οκτώ μεγάλα τραγούδια πολλές φορές».
Για τον ίδιο, οι Μισητοί Οκτώ αποτελούν ό,τι καλύτερο έχει κάνει ως σκηνοθέτης: «Επειδή δεν έπρεπε να τα εφεύρω όπως στο Kill Bill. Είναι ίσως το καλύτερό μου υλικό ως σκηνοθέτης — δηλαδή έχοντας ένα γραμμένο και σταθερό προϊόν. Αλλά όχι καλύτερο από το Ένας Ήταν Μια Φορά στο Χόλιγουντ». Η σκηνή που θεωρεί ότι έχει σκηνοθετήσει καλύτερα είναι όταν ο Cliff Booth – ο χαρακτήρας που χάρισε στον Brad Pitt το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου – φτάνει στο ράντσο Spahn. «Αν και δεν μπορείς να τη δεις ξανά με τον ίδιο τρόπο γιατί ξέρεις πλέον το τέλος, την πρώτη φορά λειτουργεί άψογα. Η σκηνή στην ταβέρνα των Malditos Bastardos επίσης συγκαταλέγεται στις κορυφαίες», συμπληρώνει.
Γιατί εγκατέλειψε το The Movie Critic
Ένα άλλο σημείο ενδιαφέροντος ήταν γιατί αποφάσισε να εγκαταλείψει το πρότζεκτ The Movie Critic. Ο Ταραντίνο εξηγεί πως αν και ήταν πολύ ευχαριστημένος με όσα είχε γράψει αρχικά ως σειρά οκτώ επεισοδίων — που στη συνέχεια μετατράπηκε σε κινηματογραφικό σενάριο — δεν ένιωθε τον ίδιο ενθουσιασμό κατά την προπαραγωγή. Παρότι δηλώνει ότι λατρεύει πραγματικά την ιδέα, παραδέχεται πως ήταν μια πρόκληση: «Μπορώ να μετατρέψω το πιο βαρετό επάγγελμα στον κόσμο σε ενδιαφέρουσα ταινία; Όλοι οι τίτλοι των ταινιών μου υπόσχονται πολλά, εκτός από το The Movie Critic». Και προσθέτει: «Ποιος θέλει να δει σειρά για έναν κριτικό κινηματογράφου; Αν πραγματικά καταφέρω να κάνω μια ενδιαφέρουσα ταινία ή σειρά για κάποιον που βλέπει ταινίες, θα είναι άθλος». Αυτή τη στιγμή κάνει ένα διάλειμμα από τον κινηματογράφο για να ασχοληθεί με το θέατρο, όπως είχε αναφέρει η Deadline τον Ιανουάριο.
Ο Ταραντίνο αποκαλύπτει επίσης ότι απέρριψε τη σκηνοθεσία της συνέχειας του Ένας Ήταν Μια Φορά στο Χόλιγουντ («Οι Περιπέτειες του Cliff Booth») επειδή δεν ήθελε η τελευταία του ταινία να σχετίζεται με ήδη γνωστά μονοπάτια. «Στην τελευταία μου ταινία πρέπει να επιστρέψω στη φάση όπου δεν ξέρω τι κάνω. Πρέπει να μπω σε άγνωστα νερά». Παράλληλα εκφράζει τον θαυμασμό του για τον David Fincher, ο οποίος τελικά θα αναλάβει τη σκηνοθεσία της συνέχειας — κάτι που κατά τον Ταραντίνο δείχνει πόσο σοβαρά αντιμετωπίζει η Netflix, που αγόρασε τα δικαιώματα του σεναρίου, αυτό το πρότζεκτ. «Πιστεύω πως εγώ κι ο David Fincher είμαστε οι δύο καλύτεροι σκηνοθέτες — οπότε αν θέλει να διασκευάσει έργο μου σημαίνει πολλά για μένα». Ο Ταραντίνο παραμένει σεναριογράφος και παραγωγός κι επισημαίνει ότι θα είναι διαθέσιμος αν χρειαστεί κατά την παραγωγή.
Λάθη αρχαρίων στα πρώτα βήματα
Δεν λείπουν ωστόσο και οι παραδοχές λαθών από τον ιστορικό κινηματογραφιστή. Αποκαλύπτει ότι έκανε αρκετές λάθος εκτιμήσεις στην πορεία του: «Με ενοχλούν κάποια πλάνα στα Reservoir Dogs (1992) και Pulp Fiction γιατί τότε δεν ήξερα τι έκανα – υπάρχουν πολλά λάθη αρχαρίου γι’ αυτό». Δεν θεωρεί ότι πρόκειται για κακές ταινίες — τις αγαπά όπως λέει — αλλά τότε ήταν πρωτάρης ενώ τώρα νιώθει επαγγελματίας: «Σε κάποια πλάνα φαίνεται συνεργείο ή υπάρχει ένα X εκεί όπου έπρεπε να σταθούν οι ηθοποιοί. Τότε δεν ξέρεις τι κάνεις πραγματικά. Θέλει δύο ταινίες για να μάθεις πώς γίνεται σωστά», εκμυστηρεύεται.
Πηγή: EL PAÍS
