Ούτε οι κριτικοί κινηματογράφου δεν μπορούν να κρίνουν στις διθυραμβικές κριτικές τους για το “The Chronology of Water”, την εντυπωσιακή της οπτική για τα σπλαχνικά απομνημονεύματα της Αμερικανίδας κολυμβήτριας Lidia Yuknavitch για την επιβίωσή της ως παιδί. Όλοι οι παραγωγοί που απέρριψαν το σενάριό της, λέγοντας ότι η θεματολογία του το έκανε «πραγματικά μη ελκυστικό» για το κοινό, πρέπει τώρα να κλαίνε. Το Variety το χαρακτήρισε «ένα συναρπαστικό δράμα κατάχρησης και σωτηρίας, που ειπώθηκε με ποιητικό πάθος», ενώ το Indiewire είπε ότι «δεν υπάρχει ούτε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου αυτής της ταινίας που να μην γεμίζει με την ακατέργαστη ενέργεια ενός καλλιτέχνη».
«Σίγουρα δεν θεωρώ τον εαυτό μου μέρος της βιομηχανίας του θεάματος», είπε η Kristen Stewart ντυμένη από το κεφάλι μέχρι τα νύχια με Chanel. Και όσοι αναζητούν κάτι ελαφρύ και αφρώδη θα ήταν καλύτερα να αποφύγουν την ταινία της. Η Stewart είχε εδώ και καιρό εμμονή με την ιστορία και το σενάριο της Yuknavitch και πάλεψε για χρόνια για να κάνει την ταινία με τον δικό της τρόπο.
«Δεν είχα διαβάσει ποτέ ένα βιβλίο σαν αυτό που φωνάζει ότι είναι ταινία, που πρέπει να συγκινεί, που πρέπει να είναι ένα ζωντανό πράγμα», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο. Το ότι η Yuknavitch ήταν «σε θέση να πάρει πολύ άσχημα πράγματα, να τα επεξεργαστεί και να βγάλει κάτι με το οποίο μπορείτε να ζήσετε, κάτι που πραγματικά έχει χαρά προκαλεί δέος», πρόσθεσε.
«Το βιβλίο είναι μια συνολική σωσίβια λέμβος. Ο λόγος που ήθελα πραγματικά να κάνω την ταινία είναι επειδή νόμιζα ότι ήταν ξεκαρδιστική με τόσο ζαλισμένο και ενθουσιασμένο τρόπο, σαν να λέγαμε μυστικά. Νομίζω ότι το βιβλίο είναι μια σωσίβια λέμβος», είπε η ηθοποιός, η οποία διασκεύασε και το σενάριο.
«Το να είσαι γυναίκα είναι μια πραγματικά βίαιη εμπειρία», είπε η Stewart στο Γαλλικό Πρακτορείο, «ακόμα κι αν δεν έχεις την ακραία εμπειρία που απεικονίζουμε στην ταινία ή που η Lidia άντεξε και βγήκε σώα».
Η Stewart επέμεινε ότι δεν υπήρχαν αυτοβιογραφικοί παραλληλισμοί που να την τράβηξαν στο αρχικό βιβλίο. Αλλά «Δεν χρειάστηκε να κάνω έρευνα (για την ταινία). Είμαι ένα γυναικείο σώμα που τριγυρνάει εδώ και 35 χρόνια. Κοιτάξτε τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Δεν χρειάζεται να με έχει κακομεταχειριστεί ο μπαμπάς μου για να καταλάβω πώς είναι να σε αρπάζουν, να πνίγεται η φωνή σου και να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Χρειάζονται πολλά χρόνια (για αυτό) για να ξεπεραστεί. Νομίζω ότι αυτή η ταινία έχει απήχηση σε όποιον είναι ανοιχτός και αιμορραγεί, που είναι το 50 τοις εκατό του πληθυσμού».
Η Stewart είπε στους δημοσιογράφους ότι ποτέ δεν μπήκε στον πειρασμό να παίξει η ίδια την Yuknavitch. Αντί γι’ αυτό, επέλεξε την Βρετανίδα ηθοποιό Imogen Poots, την οποία αποκάλεσε «την καλύτερη ηθοποιό της γενιάς μας. Είναι τόσο πλούσια, τόσο όμορφη και είναι τόσο συναισθηματική». «Έχει αυτή τη μεγάλη ενέργεια στο στήθος της στην ταινία αυτά τα μεγάλα μπλε μάτια και αυτά τα μακριά μαλλιά». Περιέγραψε την ενέργεια των ονείρων του πυρετού της ταινίας της ως «έναν ροζ μυ που σφύζει» και τον οποίο η Poots μπόρεσε να αξιοποιήσει, διοχετεύοντας την άγρια αλλά συχνά χαοτική μάχη της Yuknavitch να ξαναχτίσει τον εαυτό της και να βρει ευχαρίστηση και ευτυχία στη ζωή της.
«Ο πόνος και η ευχαρίστηση, είναι τόσο συνδεδεμένα, υπάρχει ένας παράγοντας που τα συνδέει», είπε η Stewart. Το βιβλίο της Yuknavitch «διαλογίζεται τι μπορεί να κάνει η τέχνη για σένα αφού οι άνθρωποι κάνουν πράγματα στο σώμα σου — την παραβίαση και την κλοπή, την εκδίωξη της επιθυμίας. Η οποία είναι μια πολύ γυναικεία εμπειρία».
Είπε ότι «είναι μόνο οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας που μας κρατούν ζωντανούς» και ότι η τέχνη και η γραφή βοήθησαν να απελευθερωθεί η Yuknavitch και να βρει ένα δέρμα στο οποίο θα μπορούσε να ζήσει.
Η Stewart είπε ότι η Yuknavitch ανακάλυψε ότι ο μόνος τρόπος για να πάρεις πίσω την επιθυμία ήταν «να την προσαρμόσεις… και να επανατοποθετήσεις τα πράγματα που σου έχουν δοθεί για να τα κατέχεις». «Δεν είμαι δραματική, αλλά ως γυναίκες περπατάμε στα κρυφά», είπε η ηθοποιός.
Πηγή: France 24
