Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο πραγματικός, είναι ζωγραφισμένος με μαρκαδόρους και ο «άλλος», εκείνος με τα άσπρα μαλλιά και τα γυαλιά ήταν απλώς φευγάτος. Μια στη γη, μια στα σύννεφα. Να παρατηρεί τη διαχρονικότητα της θάλασσας και μιας διάτρητης καθημερινότητας, που περνάει στην αθανασία με το ελάχιστο της ποίησης.
Ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε ο επίμονα νέος και ελεύθερος άνθρωπος, με μια καλλιέργεια, που τού επέτρεπε να αποφασίζει για τη ζωή και το είδος των προσωπικών του δρόμων. 30 χρόνια από τον θάνατό του και 99 από τη γέννησή του (23/10/1925), και η δουλεμένη σκέψη του, η αρμονία της καθαρής…
Νομίζω ότι αυτή ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Γεννημένη για να διανύσει τη γη, με ένα κόκκινο φόρεμα, στο ύψος ενός κόσμου που συμμετέχει στην ιστορία και στον ήχο της σύγκρουσης.
Σε μια υγιή ψυχική λειτουργία, η ντροπή λειτουργεί σαν συναγερμός συνείδησης. Σου λέει: «Πρόσεξε, παρεκκλίνεις από κάτι που έχει αξία για σένα ή για τους άλλους». Δεν χρειάζεται νόμος ή τιμωρία, μόνο η ίδια η εσωτερική φωνή. Και για να το πάω κατευθείαν εκεί που θέλω, ρωτάω: πώς θα ήταν ο κόσμος με την απουσία της ντροπής;
Κι αν με ρωτάς, δεν ξέρω αν ισχύει ή αν το οφείλω στη φαντασία μου: στις φωτογραφίες, άρα ίσως και στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα φως. Και υπήρχε και στα πρόσωπα το ίδιο φως.
Σχεδόν οτιδήποτε αγαπώ στην τέχνη, μιλάει για δράματα. Δράματα χωρίς κλάματα. Χωρίς απαισιοδοξία. Με ένα ευδιάκριτο φως μόνο που με οδηγεί παρακάτω. Εκεί που δεν είναι όλα τέλεια, αλλά αποκτούν ένα νόημα.
[mc4wp_form id="278"]
