Βαφτίζω μια καθημερινή με το όνομα Τετάρτη, μέρα καλλωπισμού και θέλω σίγουρα αυτός ο καλλωπισμός να έχει glitter.
[mc4wp_form id="278"]
Τα ουρλιαχτά ανήκουν σε εκείνους που παραμένουν άνιωθοι. Σε εκείνους που τρώνε παναρισμένα κοτόπουλα και τους παίρνει ο ύπνος με το μάγουλο στην οθόνη. Τα λαδωμένα σχόλια τούς φέρνουν (λογικό) δυσπεψία. Και η ζωή τους είναι μόνο αυτό.
Μου αρέσει η χριστουγεννιάτικη περίοδος. Τη θεωρώ μια παρένθεση χαράς μέσα στον απέραντο και μουντό χειμώνα. Κόσμος πάει κι έρχεται, μαζευόμαστε, γελάμε, τρώμε, πίνουμε σα να μην υπάρχει αύριο και στα μπαλκόνια αναβοσβήνουν πολύχρωμα φωτάκια.
Έλεγες τα κάλαντα, όταν ήσουν μικρή; Τη ρωτάμε. Ναι. Μου άρεσε, όμως, περισσότερο, όταν μου απαντούσαν «άντε και του χρόνου και πάρε κι ένα κουραμπιεδάκι».
Στη σημερινή εποχή που η ζωή μοιάζει βιαστική περαστική και που η καθημερινότητα απαιτεί να της δανείζουμε όλο και περισσότερο προσωπικό χρόνο, που διαφορετικά θα μοιραζόμασταν με εκείνους που μας κάνουν να την ξεχνάμε για λίγο, η μοναξιά αναδεικνύεται σε ένα από τα κυρίαρχα κοινωνικά θέματα συζητήσεων, ντυμένων με φόβο.
Αποχαιρετισμοί διαρκείς. Άνθρωποι μιλούν, άνθρωποι γράφουν. Νέος, νέος. Σπουδαίος δάσκαλος. Το θέατρο θρηνεί. Αύριο είναι Παρασκευή. Και όλα συνεχίζουν την ύπαρξή τους.