Αλλά το κείμενο αυτό ξεκίνησα να το γράφω με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων της, 3 Φεβρουαρίου 1952. Πάλι νέα θα ήταν, αν υπήρχε στο εδώ και το τώρα. Πάλι θα έγραφε. Πάλι θα ετοίμαζε απρόβλεπτα γιουρούσια, «καρφί» στην ησυχία του φόβου.
Δεν ξέρω πότε ξεκινάει κανείς να βγαίνει λιγότερο και να ταυτίζεται με το meme κάποιου πλάσματος τυλιγμένου σε κουβέρτα με ένα καταπραϋντικό ρόφημα στην αγαπημένη του κούπα, αν το χουχούλιασμα δηλαδή συνδέεται με την ηλικία των 30 ή με την απόκτηση κατοικίδιου, ειδικά γατιού, ή αν κρύβει αυτή η νέα μας συνήθεια μια γενεαλογική ανάγκη.
Οι απαντήσεις δεν υπάρχουν πουθενά. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ό,τι έχει φτιάξει ο άνθρωπος αλλάζει. Ειδικά αν είναι χαλασμένο, δε θα λείψει σε κανέναν.
Κάποιες φορές, δεν αντέχει η ίδια η ψυχή και προπορεύεται. Κι εσύ πρέπει να την ακολουθήσεις –όταν έχεις ψυχή-.
Όταν η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία φαινόταν πλέον αναπόφευκτη, οι αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες της εποχής, κλήθηκαν – όπως συνηθίζεται – να συντάξουν ένα ψυχογράφημα για τον «Φύρερ». Οι εκθέσεις τους συγκλίναν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για έναν λογικό άνθρωπο, ο οποίος διέθετε τη δυνατότητα να αρθρώνει πολιτικό λόγο.
Κι άλλοι θάνατοι. Κι άλλες ζωές σε προκαθορισμένες ανηφόρες. Άνθρωποι που δεν πρόλαβαν. Που πλήρωσαν ακριβά μια ελευθερία, ένα τραγούδι, μια αγάπη. Λίγες λέξεις. Γράφω κάτι για όλο αυτό. Ματώνει η άκρη του δεξιού μου αντίχειρα από τη ρυθμική ένταση, που πετρώνει το σώμα μου.
[mc4wp_form id="278"]
