Το Toy Story αποτελεί από τη φύση του μια αφηρημένη ιδέα, καθώς η εμπειρία του να είσαι παιχνίδι είναι κάτι που κανένας ζωντανός άνθρωπος δεν μπορεί πραγματικά να κατανοήσει. Αυτό που έχουν καταφέρει τόσο συγκινητικά οι ταινίες Toy Story εδώ και δεκαετίες είναι να προβάλλουν θέματα παιδικότητας και φιλίας πάνω σε άψυχα αντικείμενα, χαρίζοντάς τους ταυτόχρονα πιο ανθρώπινες ιστορίες που γοητεύουν το κοινό.
Το 2025, σηματοδοτεί τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του Toy Story, της ταινίας που ανέτρεψε τα δεδομένα της βιομηχανίας του animation. Η ιστορία δύο παιχνιδιών, με τις εμβληματικές ερμηνείες των Tom Hanks και Tim Allen, αγγίζει ζητήματα ζήλιας, ταυτότητας και ευθύνης. Ακόμα νιώθω ρίγη βλέποντας τη θρυλική σκηνή όπου ο Woody και ο Buzz «πετούν», με τις υπέροχες αναφορές στο «πέφτω με στυλ» και το «στο άπειρο και ακόμα παραπέρα».
Το Toy Story είναι μια χαρούμενη ταινία για τη φαντασία, με τον Woody να γίνεται μέρος του ίδιου μύθου του Buzz Lightyear που τόσο γοητεύει τα παιδιά.
Από το πρώτο λεπτό, το δωμάτιο του Andy (John Morris) γεμίζει με πολύχρωμους χαρακτήρες που δύσκολα δεν συμπαθείς. Αυτό οφείλεται στους κωμικούς θρύλους της διανομής, όπως ο Don Rickles ως Mr. Potato Head και ο Wallace Shawn ως Rex.
Ερμηνείες και επαναστατικό animation
Αν σκεφτεί κανείς πόσο αντιπαθής είναι ο Woody στο πρώτο μισάωρο, είναι αξιοσημείωτο το πώς ο Tom Hanks τον κάνει τελικά τόσο αγαπητό. Ο Hanks ξεχωρίζει ιδιαίτερα στις πιο δραματικές σκηνές του Woody, γεμάτες έντονα συναισθήματα, φωνές και φόβο. Επίσης, απογειώνει τη σκηνή όπου βοηθά τον Buzz να συνειδητοποιήσει τη χαρά που μπορεί να προσφέρει, δείχνοντας ότι ο Woody πιστεύει στον Buzz όσο σε όλα τα υπόλοιπα.
Ο Tim Allen, από την άλλη πλευρά, διατηρεί πάντα μια στωική ερμηνεία ως Buzz και τη μεταβάλλει αριστοτεχνικά καθώς αλλάζει η κοσμοθεωρία του χαρακτήρα. Παρότι η ταινία έχει πια πολλά χρόνια στην πλάτη της, οι φαν συχνά ξεχνούν πόσο σπουδαίες είναι πραγματικά οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, που δίνουν ζωντάνια και πάθος στους αντίθετους χαρακτήρες τους.
Ενώ συχνά συγκρίνουμε τα γραφικά του πρώτου Toy Story με εκείνα του τέταρτου μέρους για να δούμε την εξέλιξη της τεχνολογίας, τα σχέδια του 1995 αντέχουν ακόμη εντυπωσιακά στον χρόνο. Η αποφυγή της απεικόνισης των ανθρώπινων προσώπων είναι εμφανής, ωστόσο η κινηματογράφηση παραμένει ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία της ταινίας, δίνοντας έμφαση στην οπτική των παιχνιδιών.
Η μουσική υπογραφή του Randy Newman
Σε κάθε επανεξέταση του Toy Story, ξεχωρίζει η δύναμη του μουσικού σκορ — η μουσική που συνοδεύει τις στιγμές αγωνίας, κινδύνου και περιπέτειας εντυπωσιάζει εξίσου με το animation (ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής). Οι πρωτότυπες συνθέσεις ανήκουν στον Randy Newman, του οποίου η φωνή συνέβαλε καθοριστικά στη δημιουργία της αρχικής ταυτότητας της Pixar.
Τα τραγούδια «You’ve Got a Friend in Me» (υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού) και «Strange Things» έχουν μια κλασική αίσθηση, αντλώντας στοιχεία από jazz, pop και country. Το σημαντικό είναι ότι τόσο η φωνή του Newman όσο και των Hanks και Allen δεν είναι νεανικές — αυτή η ώριμη ερμηνεία δίνει βαρύτητα στα νεανικά θέματα της ταινίας για όλες τις ηλικίες.
Το Toy Story παντρεύει τραγούδια με διαχρονικό ήχο με ρετρό αισθητική Άγριας Δύσης και διαστήματος, δημιουργώντας μια βαθιά νοσταλγική ατμόσφαιρα — παρότι οι ήρωες τότε ήταν ολοκαίνουργιοι.
Toy Story: Μια σειρά σε αναζήτηση ταυτότητας
Παρά τις τεχνικές και αφηγηματικές επιτυχίες του πρώτου μέρους, προκαλεί εντύπωση ότι το Toy Story 2 κατάφερε να ξεπεράσει τον προκάτοχό του. Η σειρά βρίσκει πραγματικά τον θεματικό της βηματισμό στη δεύτερη ταινία, όταν εμφανίζεται η Jessie (Joan Cusack) κι οι ήρωες αρχίζουν να σκέφτονται σοβαρά το μεγάλωμα του Andy.
Ωστόσο, κάποια στοιχεία της πρώτης ιστορίας ξενίζουν — όπως η αρχική σύγκρουση μεταξύ Woody και Buzz ή τα σχόλια των άλλων παιχνιδιών που θυμίζουν υπερβολικές εκδηλώσεις τοξικής αρρενωπότητας. Στην ουσία, το Toy Story δεν είναι περίπλοκο: μιλά για παιχνίδια που βάζουν σε προτεραιότητα το παιδί τους αντί για τον εγωισμό τους.
Σε όλο το franchise, τα παιχνίδια λειτουργούν ως φορείς ανθρώπινων φόβων γύρω από την ενηλικίωση ή την εγκατάλειψη. Στην πρώτη ταινία όμως κυριαρχεί η ιδέα πως η φαντασία μπορεί να κάνει ένα παιχνίδι τον καλύτερο φίλο σου. Το βασικό συναισθηματικό στοιχείο σταθεροποιείται μόνο μέσα από τη σεμνή ομιλία του Woody προς το τέλος.
Οι περιπέτειες θα γίνουν μεγαλύτερες κι οι θεματικές θα αποκτήσουν βάθος στα επόμενα μέρη, όμως το Toy Story παραμένει ένα πολιτιστικό σημείο αναφοράς — μια απλή αλλά γλυκιά ιστορία με πολύπλοκες σκέψεις πάνω στην ταυτότητα και τη φιλία.
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 30 Οκτωβρίου 1995
Διάρκεια: 81 λεπτά
Σκηνοθεσία: John Lasseter
Σενάριο: John Lasseter, Andrew Stanton, Joss Whedon, Alec Sokolow, Joel Cohen, Joe Ranft, Pete Docter
Παραγωγοί: Bonnie Arnold, Edwin Catmull, Ralph Guggenheim
Πρωταγωνιστούν: Tim Allen (φωνή Buzz Lightyear), Tom Hanks (φωνή Woody)
The Pros & Cons:
Ο Tom Hanks, o Tim Allen κι οι υπόλοιποι δίνουν κορυφαίες ερμηνείες φωνής — υπερβολικές, αλλά γερά θεμελιωμένες.
Οι σεναριογράφοι προβάλλουν εύστοχα θέματα παιδικότητας, φιλίας κι έμπνευσης στα παιχνίδια.
Τα κλασικά τραγούδια του Randy Newman κι η μουσική επένδυση κάνουν την ατμόσφαιρα διαχρονική για κάθε ηλικία.
Το animation αντέχει στον χρόνο χάρη στη δυνατή κινηματογράφηση — παρά τις κάπως παλιομοδίτικες υφές.
Οι θεματικές στο πρώτο μέρος είναι πιο επιφανειακές κι οι «τοξικές» πλευρές των χαρακτήρων κάποιες φορές υπερβολικές.
Πηγή: screenrant
