Αναπαράγουμε ανάρτηση, με τον παραπάνω τίτλο, από τον Βασίλη Μοσχονά. Ο κύριος Μοσχονάς έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ίο. Είναι 85 χρόνων και ζει στην Αμερική.
«Νησάκι μου αγαπημένο, θέλω να σου γράψω, να σου πω αυτά που έχω στην καρδιά μου. Σ’ αγαπώ. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα τα κατάφερνα, στα 85 μου χρόνια. Όμως είναι σκληρά τα λόγια αυτά, που αγγίζουν το υψηλότερο σημείο της ψυχής μου. Βλέπω τώρα πια το τέλος σου. Νησάκι μου, πολυπόθητο, αγαπημένο, δροσερό, χαριτωμένο δεν είσαι εσύ; που γνώριζα από παιδί. Πάντοτε υπήρχες ξεχωριστό, μα πως άλλαξες στον κόσμο αυτό; Και γιατί; Τώρα είσαι κάτι το διαφορετικό, αγνώριστο, κουρασμένο, ταλαιπωρημένο από την αλλαγή του χρόνου και την απληστία που κυριαρχεί. Δε σε γνωρίζω, έχεις αλλάξει τόσο πολύ. Ας αρχίσω από κάπου.
Αυτά που γράφω τα αισθάνομαι ειλικρινά, με σκέψη και προσοχή. Έχω το δικαίωμα έφτασε η στιγμή, νομίζω πας προς την καταστροφή. Ίσως προσφέρω κάτι κι εγώ, ως γέννημα-θρέμμα του νησιού. Ο πατέρας μου ο πρώτος τελώνης της Ίου. Θυμάμαι! Πανέμορφο περιβάλλον, το πιο ωραίο μέρος στον κόσμο να μεγαλώσεις σαν παιδί. Η οικογένεια μας χαρούμενη, τραγούδι, γεμάτη αγάπη, παρόλο που ορφανέψαμε από μητέρα, που χάθηκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, εδώ στην Νιο. Δυστυχώς, ποτέ δεν βρέθηκαν τα πτώματα τους, με άλλους επτά Νιώτες, πηγαίνοντας από Κουμπάρα προς Σικίνο.
Ήταν θύματα γερμανικής βαρβαρότητας στην φοβερή ομίχλη του πολέμου. Η ζωή μας, όμως, είχε ένα χαρούμενο ρυθμό. Κεφαλονίτης ο πατέρας, μάς μεγάλωσε με αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, με εντιμότητα. Με τραγούδι και μουσική. Το όνειρό του ήταν να σπουδάσουμε. Παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε, ο αδερφός μου, Χαρίτος, τελείωσε το γυμνάσιο. Εγώ την Εμπορική Σχολή Πειραιά. Ο τρίτος, ο Γεράσιμος, στον Προμηθέα ηλεκτρολόγος. Θυμάμαι; Δημοτικό σχολείο, 12 ετών, εκδρομή στον άγιο Νικόλα Κουμπάρας, που γνώριζα κάθε βραχάκι. Το είχα περπατήσει ως νεαρό παιδί. Ο δάσκαλός μας, Νικόλαος Μαρινάκης, ημερήσια εκδρομή, όλοι μαθητές της Πέμπτης και Έκτης τάξης, αγόρια, κορίτσια μαζί, προορισμός, προσευχή, άναμμα καντηλακίου, καθάρισμα εκκλησίας, τραγούδια, φωνούλες, χαρές. Η απλότητα και η ομορφιά της φύσης γέμιζε τον ορίζοντα, τα αγριολούλουδα και η μυρωδιά του θυμαριού, η χαρά της άνοιξης μάς περιέλουζαν. Εκεί, που ως παλικαράκι, την πρωτοφίλησα και που έγινε κι η σύζυγος μου.
Επιτρέψτε μου, σας παρακαλώ, να συστηθώ για να με γνωρίσετε.
Στου Αγίου Νικόλα τα σκαλιά, στις εκκλησιάς το προαύλιο, εκεί την πρωτοφίλησα, δίπλα στο ακρογιάλι. Τότε η καρδιά μου σκίρτησε, λαχτάρα και αγωνία, σφιχτά, μα απαλά, της έπιασα το βελουδένιο χέρι, της είπα «τώρα, μάτια μου, είσαι δικό μου ταίρι». Το άγριο κύμα ξέσπαγε στα έρημα τα βράχια, της θάλασσας αφρό νερό το πρόσωπο χαϊδεύει, μα η καρδιά αναζητά την λάγνα ομορφιά της, ο έρωτας ξεφούντωσε κι έμεινε παντοτινά μες στην καρδιά της.
Μα τώρα πώς σε κατάντησαν έτσι; Η απληστία, η απονιά του ξένου, που ήρθε σαν κατακτητής εδώ να σε λεηλατήσει, να σε παραβιάσει, να σε καταστρέψει. Εξαφανίζοντας την αγνή, κυκλαδίτικη, χαρούμενη ήρεμη μορφή σου. Πράγματα που δεν σου ταιριάζουν γέμισαν τα πανέμορφα βράχια σου, τα χαρούμενα ακρογιάλια, τις αμμουδιές σου. Οι βουνοκορφές γέμισαν πέτρινα κτίσματα, κακόγουστα, καμία σχέση με το φυσικό περιβάλλον. Νομίζω ότι βρίσκομαι κάπου αλλού, σε μία άλλη, εξωγήινη πατρίδα. Το απλό, πανέμορφο φυσικό σου κάλλος, η ομορφιά, τα γαλανά νερά σου, οι ακρογιαλιές, η αμμουδιά, γέμισαν ομπρέλες, πισίνες, παράξενα κτίσματα.
Νομίζεις ότι βρίσκεται σε άλλο περιβάλλον, που δε το γνωρίζεις. Κομματιασμένο τώρα, με πληγές χαραγμένες στο έδαφός σου, γεμάτο δρόμους. Εκεί που κάποτε υπήρχαν μόνο συρμοί. Σου κατέστρεψαν το πρόσωπο, σε πλήγωσαν βαθιά στα πλάνα σου. Το θυμάρι, τα άγρια δεντράκια, οι θάμνοι, πυρπολήθηκαν, ξεριζώθηκαν και τεράστια τείχη κτίστηκαν σαν φυλακές. Παραβάσεις παντού, δικαστήρια, δικηγόροι! Ευτυχώς που υπάρχουν ορισμένοι γενναίοι άνθρωποι, που ίσως μπορέσουν να σε επαναφέρουν επουλώνοντας τις πληγές σου.
Δυστυχώς, όμως, είναι άνισος ο αγώνας. Ο κατακτητής είναι αδίστακτος, δυνατός, έχει από πίσω ισχυρούς συνεργάτες σε υψηλά σημεία της μάχης, με άτρωτα φοβερά άρματα.
Αγαπητέ κύριε παραβάτη, σας γνωρίζουμε! Ξέρουμε πολύ καλά ποιος είστε με τα εκτρώματα που έχετε φτιάξει, τους μεσαιωνικούς πύργους που είναι σαν φυλακές, τους ψηλούς, πέτρινους τοίχους. Στο λιμάνι ιδιαίτερα, που τους χτίσατε με μαρμαρόπετρα και όχι με πέτρα από το φυσικό περιβάλλον. Στο φημισμένο σας “Pathos”, τι καραγκιοζιλίκια ειναι αυτά! Ο δρόμος προς σ’ αυτό θυμίζει αεροδρόμιο προς απογείωση. Τίποτα βέβαια από το φυσικό περιβάλλον! Μα πώς σας το επέτρεψαν; Γιατί δεν ακολουθήσατε τους νόμους; Την φυσική ομορφιά, το περιβάλλον του νησιού, το γαλάζιο, άσπρο, βαθύ πράσινο, μπλε χρώμα, γιατί δεν ακολουθήσατε το παράδειγμα της Σαντορίνης, Μυκόνου, Φολέγανδρου, Μήλου, που η απλότητα βασιλεύει, ειλικρινά σας μιλάω. Δεν πήρατε το δρόμο της προόδου, με αξιοπρέπεια και σεβασμό προς το περιβάλλον! Τώρα θα είχατε πολλά φτεράκια στο καπέλο σας. Η αγάπη σας για το νησί θα σας είχε κάνει ένα αξιόλογο, αγαπητό πρόσωπο για όλους μας.
Δυστυχώς, χάθηκε η αθωότητα, η απλότητα που βασίλευε, μαζί και η ομορφιά και το κάλλος του περιβάλλοντος. Βλέπουμε πια πράγματα που δεν ανήκουν στο λατρεμένο μας νησί. Λυπάμαι τόσο πολύ για σένα, μικρό μου, αγαπημένο, που όσο ζω εσένα θα πονώ και θα προσμένω. Τον γυρισμό σου στην απλότητα ξανά, που ονειρεύομαι σαν στο σχολείο που πήγαινα με όλα τα παιδιά, εκείνα τα παλιά τα όμορφα σου κάλλη, που σαν κι αυτά στον κόσμο δεν τα έχουν άλλοι.
Γιατί σε γνωρίζω από παιδί, με πληγωμένη την καρδιά που τόσο πολύ σε νοσταλγεί
Βασίλειος Μοσχονάς, Ιούλιος 2025
Πηγή: Save Ios Facebook
