Μεγάλο Σάββατο. Ανεβαίνοντας στα 1.200 μέτρα. Δεύτερο πρόγραμμα. Το παρακάτω ποίημα. Λίγες ώρες πριν την Ανάσταση.

Το απόσπαμα προέρχεται από την ποιητική σύνθεση του Διονυσίου Σολωμού «Ο Λάμπρος». Το ποίημα αυτό, όπως και άλλα μεγάλα του έργα, έμεινε ατελείωτο. «Ο Λάμπρος» είναι ένα ερωτικό δράμα, το οποίο ξεκίνησε στη Ζάκυνθο το 1826 και συνεχίστηκε αργότερα στην Κέρκυρα. «Η ημέρα της Λαμπρής» είναι γραμμένη στη δημοτική, απηχώντας τόσο τον λυρισμό και τον ρομαντισμό του Σολωμού όσο και τις ιδέες του για τη γλώσσα, που μόνο αυτονόητες δεν είναι για την εποχή του.

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
Της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη∙
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα
γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.

Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες
όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστήτε∙
μέσα στες εκκλησιές τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμμαζοχτήτε∙
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε∙
φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη,
Πέστε Χ ρ ι σ τ ό ς Α ν έ σ τ η εχθροί και φίλοι.

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες∙
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφισμένες
εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες∙
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες∙
κάθε πρόσωπο λάμπει απ’ τ’ αγιοκέρι
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.