Η Μπάρμπρα Στρέιζαντ δεν μπορούσε να φανταστεί κανέναν άλλο εκτός από τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο της ρομαντικής ταινίας του 1973 “The Way We Were”. Στην αυτοβιογραφία της του 2023, με τίτλο “My Name is Barbra”, η θρυλική σταρ αποκαλύπτει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μαζί με τον σκηνοθέτη Sydney Pollack για να πείσουν τον Ρέντφορντ να δεχθεί τον ρόλο.
Αν και πολλοί γνώρισαν για πρώτη φορά τον Ρέντφορντ μέσα από το “Barefoot in the Park” το 1967, η Στρέιζαντ γράφει πως «ήταν μια ελαφριά κωμωδία και τα πήγε καλά». Ωστόσο, όταν τον είδε στο “This Property Is Condemned”, που σκηνοθέτησε ο Pollack, διέκρινε πως «πίσω από αυτά τα γαλάζια μάτια υπήρχε πολύ περισσότερη ένταση».
Η Στρέιζαντ εξηγεί ότι την τράβηξε ο Ρέντφορντ όχι λόγω της εμφάνισής του –«οι ξανθοί με γαλανά μάτια δεν ήταν ποτέ ο τύπος μου»– αλλά λόγω της πολυπλοκότητάς του. «Ήταν σίγουρα πολύ όμορφος… υπέροχο σαγόνι… τέλεια δόντια. Αυτό όμως που με ενδιέφερε ήταν το μυστήριο που έκρυβε. Δεν ξέρεις ποτέ τι σκέφτεται και αυτό τον κάνει συναρπαστικό στη μεγάλη οθόνη».
Όπως αναφέρει, ο Ρέντφορντ είχε τη σπάνια ιδιότητα να συνδυάζει το προφίλ ενός «διανοούμενου καουμπόι» και ενός χαρισματικού σταρ, ενώ παράλληλα ήταν ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς του. «Όπως και ο άντρας μου, ο Τζέιμς Μπρόλιν, ήταν σχεδόν απολογητικός για την εμφάνισή του, και αυτό μου άρεσε», σημειώνει η Στρέιζαντ.
Η αρχική άρνηση και η επιμονή της Στρέιζαντ
Αρχικά, ο Ρέντφορντ αρνήθηκε να συμμετάσχει στην ταινία. Εκείνος θεωρούσε ότι το σενάριο του Arthur Laurents εστίαζε υπερβολικά στον χαρακτήρα της Στρέιζαντ, αφήνοντας τον δικό του, τον Hubbell, αδύναμο. «Κατά τη γνώμη του Μπομπ, ήταν ‘ρηχός και μονοδιάστατος’», γράφει η Στρέιζαντ. Για να τον πείσει, ζήτησε από τον Pollack: «Δώσε του ό,τι θέλει. Γράψε περισσότερες σκηνές για να ενισχυθεί ο χαρακτήρας του. Κάν’ το ισότιμο».
Παρόλο που το σενάριο άλλαξε προς το καλύτερο, ο Ρέντφορντ επέμενε στην άρνησή του. Ο παραγωγός Ray Stark τότε πρότεινε να δοθεί ο ρόλος στον Ryan O’Neal, συμπρωταγωνιστή της Στρέιζαντ στο “What’s Up, Doc?”. Η επιμονή της όμως τελικά δικαιώθηκε: ενώ γύριζε το “Up the Sandbox” στην Αφρική το 1972, έλαβε ένα τηλεγράφημα ότι ο Ρέντφορντ είχε δεχτεί τον ρόλο.
«Η αρχική του επιφυλακτικότητα επηρέασε βαθιά το σενάριο και τελικά δημιούργησε έναν πιο πλούσιο και ενδιαφέροντα χαρακτήρα», σημειώνει η Στρέιζαντ στα απομνημονεύματά της.
Χημεία και αναμνήσεις από τα γυρίσματα
Η συνεργασία με τον Ρέντφορντ ήταν για τη Στρέιζαντ «μεγάλη διασκέδαση», όπως γράφει. Υπήρχε πραγματική χημεία μεταξύ τους και περιγράφει τον Ρέντφορντ ως έναν προσεκτικό ακροατή που λάτρευε να την πειράζει και την ενέπνευσε να μάθει σκι. Παράλληλα ήταν «μοναχικός τύπος», γι’ αυτό επέλεξαν να μην περνούν πολύ χρόνο μαζί στην αρχή των γυρισμάτων ώστε να διαμορφώσουν αυθεντικά τη σχέση των χαρακτήρων τους.
«Υπήρχε αμοιβαία περιέργεια μεταξύ μας και πιστεύω πως αυτό φαίνεται στην ταινία», γράφει η Στρέιζαντ. Θυμάται μάλιστα ότι ο Ρέντφορντ τη ρώτησε κάποτε για το Μπρούκλιν όπου μεγάλωσε – εκείνος της φαινόταν εξωτικός επειδή είχε μεγαλώσει στην Καλιφόρνια. Τον ρωτούσε αν έκανε σέρφινγκ ή ψάρεμα ή αν κολυμπούσε στη θάλασσα μετά το φαγητό.
Βραβεία, τραγούδι και μια απρόσμενη αποκάλυψη
Η Στρέιζαντ δηλώνει πως ένιωσε «πολύ απογοητευμένη» που ο Ρέντφορντ δεν προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερου ηθοποιού για το “The Way We Were”, αν και εκείνη τη χρονιά προτάθηκε για το “The Sting”. Η ίδια ήταν υποψήφια για Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου, ενώ το εμβληματικό τραγούδι τίτλων κέρδισε Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού.
Με έκπληξη διαπίστωσε αργότερα ότι σε συνέντευξή του στη Oprah Winfrey, το 2010, ο Ρέντφορντ είχε δηλώσει πως δεν ήθελε καθόλου να τραγουδήσει η Στρέιζαντ στην ταινία. Εκείνη σχολιάζει πως ίσως δεν είχε αντιληφθεί πόσο οργανικά θα ενσωμάτωνε ο Pollack και ο συνθέτης Marvin Hamlisch το τραγούδι στην ταινία – γεγονός που τα καθιστά αδιαχώριστα μέχρι σήμερα.
Μια φιλία που άντεξε στον χρόνο
Χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας, η Στρέιζαντ επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Ρέντφορντ σχετικά με τον καλό τους φίλο Pollack, που είχε χαρακτηρίσει πλέον το “The Way We Were” ως «βαθιά προβληματική» ταινία στην οποία «κανείς δεν είχε πίστη». Η συνομιλία τους κράτησε πάνω από μία ώρα και κάλυψε θέματα από τα γυρίσματα μέχρι την πολιτική και την τέχνη.
«Ο Μπομπ ήταν υπέροχος… ανοιχτός, στοχαστικός και ζεστός όπως πάντα», γράφει η Στρέιζαντ. Καθώς έκλειναν τη συζήτηση, εκείνος της είπε: «Πρέπει να φύγω τώρα, Babs. Σε αγαπώ πολύ και πάντα θα σε αγαπώ».
Πηγή: USA Today
