Κάθε καλοκαίρι, η μυρωδιά του καπνού γίνεται η ανάσα μας και η στάχτη η σκιά μας. Κάθε καλοκαίρι, βρίσκομαι εκεί, μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα, προσπαθώντας να σώσω ό,τι σώζεται, ένα ζώο, μια φωλιά, μια ελπίδα. Και γύρω μου, η αίσθηση μιας κρατικής και κοινωνικής αδιαφορίας που πονάει περισσότερο απο την ίδια τη φωτιά.
Θα ήθελα. Θα ήθελα να ξυπνήσω μια μέρα και όλος αυτός ο επαναλαμβανόμενος εφιάλτης που ζω τα τελευταία καλοκαίρια να είναι απλώς ένα κακό ψέμα. Ναι, η κλιματική κρίση είναι ακόμα εκεί, μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, αλλά θα ήθελα να έχει πάψει να αποτελεί την εύκολη δικαιολογία για την απραξία, την έλλειψη σχεδίου και την απουσία σεβασμού.
Θα ήθελα να ξυπνήσω σε έναν κόσμο όπου όλοι μας θα κοιτάμε πια το δάσος ως δάσος. Ως έναν ζωντανό, πολύπλοκο οργανισμό, αλληλένδετο με την ίδια τη δική μας επιβίωση. Έναν οργανισμό που, ακριβώς επειδή δεν έχει φωνή και μας στηρίζει όλους, θα έχει περισσότερα δικαιώματα από εμάς. Θα ήθελα να δω την πρόληψη και την πραγματική, ουσιαστική αποκατάσταση όσων χάσαμε να είναι η μόνη μας απασχόληση, ο εθνικός μας σκοπός.
Θα ήθελα να έχουμε σταματήσει αυτόν τον παράλογο κύκλο της καταστροφής. Να έχουμε πάψει να ξεραίνουμε τα δάση μας, παίρνοντας κάθε σταγόνα από το νερό τους με αλόγιστες εκμεταλλεύσεις κάθε υδάτινου πόρου. Να έχουμε σταματήσει να τα «καθαρίζουμε» απογυμνώνοντάς τα από κάθε άλλη βλάστηση πέραν των ενήλικων δέντρων, σκοτώνοντας το υπόβαθρο που κρατά την υγρασία και δίνει ζωή. Να έχουμε σταματήσει να διώχνουμε κάθε πλάσμα που άλλοτε ζούσε μέσα τους, το οποίο, μη βρίσκοντας πια τροφή ή φωλιά, φτάνει στην πόρτα μας κι εμείς το αντιμετωπίζουμε ως εχθρό.
Θα ήθελα, όταν μια καταστροφή συμβαίνει, η πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα να είναι η ενίσχυση του πληγωμένου οικοσυστήματος. Να κάνουμε τα πάντα για να το κάνουμε πιο πλούσιο και ανθεκτικό από πριν, και όχι να παίρνουμε μέτρα που προκαλούν το ακριβώς αντίθετο, στερώντας από το δάσος άλλο ένα σημαντικό του κομμάτι, επιταχύνοντας την ερημοποίησή του.
Πάνω απ’ όλα, θα ήθελα να δω τον κόσμο να νοιάζεται. Να νοιάζεται κι όταν η κρίση περνά! Να αισθάνεται την απώλεια για όλες αυτές τις ψυχές που χάνονται σε κάθε πύρινη λαίλαπα, για τα ζώα που καίγονται αβοήθητα. Γιατί μόνο όταν ο πόνος τους γίνει και δικός μας πόνος, θα βρούμε τη δύναμη να τα προστατέψουμε πραγματικά. Και μόνο τότε, προστατεύοντας εκείνα, θα μπορούμε επιτέλους να προστατέψουμε και εμάς τους ίδιους.
Πηγή: Facebook
