Μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της μεγάλης, αντιπολεμικής συναυλίας (18/6), που διοργάνωσαν το Πανελλήνιο Σωματείο Ελλήνων Τραγουδιστών και ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων χάρισε στο κοινό η Χάρις Αλεξίου, που, κατά τη διάρκεια της συναυλίας, διάβασε το συγκινητικό ποίημα του Παλαιστίνιου, Ζακαρία Μοχάμεντ.
«Λένε πως οι καλλιτέχνες έχουν πολύ δυνατή φωνή κι έτσι μπορούν να περάσουν τα μηνύματα. Όχι. Οι καλλιτέχνες παίρνουν τη δική σας φωνή και την κάνουν δυνατή», ανέφερε η Χάρις Αλεξίου, απευθυνόμενη στο κοινό, και συνέχισε, απαγγέλλοντας το εξαιρετικό ποίημα του Παλαιστίνιου ποιητή.
Έκλαιγε, γι’ αυτό κι εγώ του κρατούσα το χέρι, για να τον παρηγορήσω και να του σκουπίσω τα δάκρυα.
Του είπα, καθώς με έπνιγε η λύπη:
Σου υπόσχομαι ότι η δικαιοσύνη θα νικήσει στο τέλος και η ειρήνη σύντομα θα έρθει.
Του έλεγα ψέματα, φυσικά. Ξέρω ότι η δικαιοσύνη δεν θα νικήσει και η ειρήνη δεν θα έρθει σύντομα, αλλά έπρεπε να σταματήσω τα δάκρυά του.
Είχα αυτήν τη λανθασμένη ιδέα που λέει πως, αν μπορούσαμε με κόλπα να σταματήσουμε το ποτάμι των δακρύων, όλα θα συνέχιζαν την πορεία τους με τη λογική, τα πράγματα θα γίνονταν αποδεκτά ως έχουν, η βία και η δικαιοσύνη θα βοσκούσαν μαζί στο ίδιο χωράφι, ο Θεός και ο Σατανάς θα ήταν αδέρφια, και το θύμα θα ήταν ο έρωτας του θύτη.
Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσουν τα δάκρυα. Ξεχύνονται ολοένα σαν πλημμύρα, να διαλύσουν την ψεύτικη τελετή της ειρήνης.
Και γι’αυτό, γι’αυτήν την πικρή εμμονή των δακρύων, ας θεωρήσουμε το μάτι ως τον μόνο αληθινό άγιο επί γης.
Δεν είναι δουλειά της ποίησης να σκουπίζει τα δάκρυα. Η ποίηση οφείλει να σκάβει μια τάφρο, από όπου θα μπορούν να ξεχειλίζουν και να πνίξουν το σύμπαν.
